اپیزود 03: مقایسه فایل‌های RAW و JPEG

گاهی اوقات ممکن است این مسئله باعث اشتباه بشه که فایل خام یا RAW چه فرمتی هست؟ در دوربین‌های امروزی به طور معمول، فرمت عکس برداری تنها دو فرمت است یا با فرمت jpg عکاسی می کنند یا با فرمت RAW . اما فرمت RAW یا خام در دوربین‌های مختلف نام های مختلفی دارد و هر دوربینی، فرمت RAW مخصوص به خودش را دارد. اگر با دوربین‌های کانن کار می‌کنید احتمالاً فرمت خام دوربین شما CR2 یا CR3 است و اگر با دوربین نیکون کار می‌کنید احتمالاً فرمت خام دوربین شما NEF هست. در دوربین‌های مختلف این فرمت خام نام های مختلفی دارد. اما خوشبختانه “ویرایشگر فایل خام ادوبی” با همه آن‌ها یک رفتار دارد و شما می‌تونید  همه آن‌ها را در داخل یک محیط باز می‌کنید. بنابراین تمام آن چیزی که یاد می گیرید روی همه این فایل‌ها قابل اجرا است.

البته به جز فایل خام مخصوص دوربین‌ها، فرمت دیگری که در همه دوربینها قابل عکس برداری است فرمت jpg است. فرمت jpg یک فرمت فشرده است که احتمالاً در دوربین‌های مختلف دارای رنگ و نور متفاوتی است. چیزی که معمولا درباره دوربین‌های مختلف با هم مقایسه می‌شود، همین فرمت پردازش شده آن‌ها یا jpg آن‌ها است که ممکن است با سلیقه شما همخوانی داشته باشد یا برعکس، اصلا آن را نپسندید.

اما چرا ما در این دوره آموزشی فقط با فرمت خام دوربین‌ها کار می‌کنیم. اگر که فرمت jpg و فرمت خام دوربین خودتان را با هم مقایسه کنید احتمالاً متوجه اختلاف حجم فاحش بین این دو می شوید. به طور معمول فرمت خام دوربین‌ها 3 یا 5 برابر حجم بیشتری دارد این حجم بیشتر به دلیل اطلاعات بیشتری است که در داخل این فایل‌ها قرار دارد. بنابراین متوجه می شویم که اطلاعاتی که در داخل فایل‌های خام وجود دارد بیشتر از فایل‌های jpg است و امکان ویرایش آن و به دست آوردن نتیجه بهتر از این فایل‌ها هم بیشتر می‌شود.

به غیر از فرمت های عمومی که مربوط به دوربین‌های دیجیتال است یک فرمت خام دیگر هم وجود دارد که شرکت ادوبی آن را توسعه می‌دهد. این فرمت خام که اخیراً توسط برخی از شرکتهای دوربین سازی به عنوان فرمت استاندارد شناخته شده، فرمت dng نام دارد. فرمت dng هم یک فرمت خام است. یعنی علاوه بر اینکه هم برخی از دوربین‌ها می توانند آن را ثبت می کنند خود شما هم می‌تونید  تمامی فرمت های خام دوربین‌های دیجیتال را توسط یک نرم‌افزار که به رایگان از سمت خود ادوبی توسعه داده و ارائه می‌شود به فرمت dng تبدیل کنید. بنابراین شما می‌تونید  آرشیو فایل‌های خام خود را به طور یکدست، بدون افت کیفیت، به یک فرمت استاندارد تبدیل کنید تا در آینده بتوانید همه آن‌ها را توسط نرم‌افزارهای ادوبی باز و ویرایش کنید.

اما بیایید بین این فایل‌ها یک مقایسه‌ای بکنیم. فرض کنیم یک فایل خام و jpg که همزمان عکس‌برداری شده‌اند را در داخل ویرایشگر فایل‌های خام ادوبی باز می‌کنیم. هر دوی این فایل‌ها دارای یک نوردهی ثابت هستند. بنابراین هر دوی آن‌ها دارای اطلاعات ورودی یکسان هستند. با این تفاوت که فایل خام اطلاعات بیشتری را در خود نگه می‌دارد، اما فایل jpg قبل از اینکه ذخیره شود بخش زیادی از اطلاعات تصویر را از دست می‌دهد. حالا تصمیم می‌گیریم که این دو فایل را به طور مساوی ویرایش کنیم. یعنی مقدار نور را برای هر دوی آن‌ها کم می‌کنیم. مثلاً نور هر دوی آن‌ها را به اندازه دو استاپ کم می‌کنیم.

حال اگر این دو فایل را با دقت بررسی کنیم، می‌بینیم که در نقاط روشن تصویر، کاهش نور تخریب بسیار زیادی را روی تصویر jpg برجای می‌گذارد. در حالی که کاهش دو استاپ نور روی فایل خام تأثیر آنچنان بدی بر جای نگذاشته و اشکال چندانی را هم به وجود نیاورده است. با مقایسه این دو تصویر می‌تونیم نتیجه بگیریم که ویرایش عکس‌هایی که با فرمت خام هستند، بسیار راحت تر و نتیجه ای که از آن‌ها به دست می‌آید بسیار دقیق‌تر و با کیفیت تر است. در نهایت با کلیک کردن روی گزینه کنسل این تغییرات را لغو می‌کنیم.

اما این جایی که وارد آن شدیم کجا بود؟ چی بود اصلا؟ این هم بخشی از فتوشاپ بود. همون جایی که به آن ویرایشگر فایل خام می‌گوییم. در درس بعدی، درباره این محیط و بخش‌های مختلف آن صحبت می‌کنم.

اپیزود 02: فایل‌های خام را چطور باز کنیم؟

اگر قصد دارید کار کردن با فایل‌های خام دوربین‌های دیجیتال و ویرایش آن‌ها را یاد بگیرید، احتمالاً می‌دانید که چه امکانات بی‌نظیری در پشت این فایل‌های عجیب و غریب وجود دارد. بنابراین احتمالاً الان که شروع به یادگیری استفاده از این فایل‌ها در فتوشاپ کردید، تعدادی فایل خام در داخل کامپیوتر یا کارت حافظه دوربینتان دارید که باز هم احتمالاً نمی‌تونید  آن‌ها را در داخل ویندوز ببینید. البته ویندوز 10 کمی پیشرفته‌تر شده و می‌تواند برخی از فایل‌های خام دوربین‌ها را به شما نمایش دهد. اما صرفاً می‌تواند آن‌ها را نمایش دهد و ویرایش فایل‌های خام خصوصاً به آن پیشرفتگی که در برنامه فتوشاپ ممکن است، هنوز در ویندوز امکان‌پذیر نیست و امکانات ویندوز برای این کار بسیار ساده و ابتدایی است.

اگر هم در ویندوز‌های قبلی کار می‌کنید که احتمالاً در همین حد هم نمی‌تونید  آن‌ها را ببینید و صرفاً یک سری فایل با پسوند‌های عجیب هستند که نمی‌تونید  آن‌ها را در فتوشاپ هم باز کنید. آموزش‌هایی که من در این دوره آموزشی به آن‌ها می‌پردازم، آموزش‌هایی هستند که صرفاً در داخل نرم‌افزار فتوشاپ و بریج انجام می‌شوند. احتمالاً برنامه فتوشاپ را روی کامپیوترتان دارید. اما برای شروع به برنامه دیگری هم احتیاج داریم که نام آن برنامه Bridge هست. همانطور که گفتم این برنامه هم یکی از برنامه‌های ساخت شرکت ادوبی هست که به رایگان ارائه می‌شود و شما می‌تونید  به راحتی آن را از روی اینترنت دانلود کنید.

اگرچه نرم‌افزار Bridge یک نرم‌افزار رایگان است، اما اشکالی که وجود دارد این است که شرکت ادوبی امکان دانلود کردن این نرم‌افزار را برای ایرانیان محدود کرده است. بنابراین اگر که می‌خواهید این برنامه را دانلود کنید یا باید از روش‌های دیگری استفاده بکنید که IP ایران رو شناسایی نکند یا اینکه می‌تونید  اون را از وب‌سایت‌های فارسی که برای دانلود نرم‌افزار هستند دانلود کنید. من برای راحتی کار این نرم‌افزار رو لینکش رو در همین مقاله گذاشتم و شما می‌تونید  از اینجا جدیدترین نسخه این نرم‌افزار را دانلود کنید.

همچنین لینک جدیدترین نسخه از نرم‌افزار فتوشاپ هم در داخل همین مقاله موجود هست و می‌تونید  اون را هم به راحتی دانلود کنید تا در ابتدای کار هر دو نرم‌افزار فتوشاپ و Bridge رو در اختیار داشته باشید. بازکردن یک فایل خام در داخل فتوشاپ به راحتی امکان پذیره دقیقاً مثل فایل‌های دیگر شما می‌تونید  از منوی فایل اپن استفاده کنید.

اشکالی که این روش دارد این هست که وقتی می‌خواهید یک فایل خام را باز بکنید پیش نمایش این فایل رو نمی‌بینید. یعنی اگر از ویندوزهای قدیمی استفاده می‌کنید این فایل‌ها را به صورت فایل‌های ناشناخته می‌بینید و اگر که از ویندوز ۱۰ استفاده می‌کنیم احتمالاً برخی از آن‌ها پیش نمایش دارند و برخی فایل‌های جدیدتر که برای دوربین‌های جدید‌تر هستند را هم کلا نمی‌بینید.

خوشبختانه برنامه Bridge هماهنگی کاملی با برنامه فتوشاپ دارد. به همین علت یک منو در داخل منوی فایل فتوشاپ می‌بینیم که نام اون Browse in Bridge است. با کلیک کردن روی این منو نرم‌افزار Bridge در داخل کامپیوتر شما باز می‌شود و می‌تونید  مثل یک مرورگر عادی به داخل درایوهای مختلف کامپیوترتان برید و فایل‌های مختلف رو با اون ببینید. این نرم‌افزار امکان باز کردن و نمایش فایل‌های خام جدید دوربین‌ها رو هم دارد و شما دیگر به راحتی می‌تونید  پیش نمایش فایل‌های خام دوربین رو هم در داخل اون ببینید

وقتی که برنامه Bridge رو باز می‌کنید احتمالاً در پنل های سمت چپ، یک پنل مربوط به پوشه‌های دلخواه یا Favorit رو می‌بینید. برای اینکه بتونید پنل فولدر را ببینید باید روی آن کلیک کنید. وقتی روی پنل پوشه‌ها کلیک می‌کنید یک پنل دقیقاً شبیه به پنل مرورگر ویندوز را مشاهده می‌کنید. در اینجا شما می‌تونید  با کلیک کردن روی پوشه‌های مختلف بین این پوشه‌ها جابه‌جا بشوید و محتوای پوشه‌ها را ببینید. طبیعتاً می تونید با کلیک کردن روی پوشه کارت حافظه دوربین که به کامپیوتر متصل شده فایل‌های خام داخل کارت حافظه‌تان را هم ببینید. در اینجا شما می‌تونید  فایل‌های مختلف رو مثل مرورگر ویندوز کپی کنید و آن‌ها را به داخل کامپیوتر و به پوشه‌های دیگر منتقل کنید. همچنین می تونید در همین پنجره که پنجره Content نام دارد، یک پوشه جدید در داخل پوشه‌های اصلی ویندوز درست بکنیم و فایل‌های خودتان را در داخل آن قرار بدین.

خود برنامه Bridge پیشنهاد میکنه که برای دیدن پیش نمایش عکس‌ها، حتی عکس‌های خام از پنل Preview استفاده بکنید. اما من خودم ترجیح میدم برای این که عکس‌ها را با اندازه بزرگ ببینم، یک بار روی دکمه Space کلیک بکنم تا روی اندازه بزرگ‌تر ببینم. البته در مورد این مسئله در درس‌های بعدی مفصلاً توضیح می‌دم. همچنین در این پنجره شما میتونین از پنل متادیتا استفاده کنید تا اطلاعات زمان عکس برداری رو در داخل خود پنجره ویندوز ببینیم. منظورم از اطلاعات زمان عکس‌برداری، اطلاعات دوربین تون هست، اینکه با چه سرعتی با چه دیافراگمی یا با چه حساسیت و مشخصات دیگری عکاسی کردید.

اما مزیت استفاده از برنامه بریج این هست که وقتی در داخل این برنامه روی یک فایل خام دو بار کلیک می‌کنیم، این فایل بلافاصله مستقیماً در داخل نرم‌افزار فتوشاپ باز میشه و شما می‌تونید اون فایل خام رو در داخل محیط ویرایشگر فایل خام فتوشاپ ببینید. همچنین اگر روی یک فایل jpg دو بار کلیک بکنید این فایل مستقیماً در داخل خود فتوشاپ باز میشه و میتونید این فایل را هم ادیت کنیم. اما در این مجموعه آموزشی ما میخوایم کار کردن با فایل‌های خام را یاد بگیرید. برای اینکه بتونین یک فایل خام رو در داخل ویرایشگر فایل خام خود برنامه Bridge باز بکنید میتونین روی دکمه ای که شبیه یک دیافراگم هست کلیک بکنید یا دکمه های Ctrl+R رو بزنین. علاوه بر این شما میتونین فایل‌های jpg رو هم از همین جا به داخل ویرایشگر فایل خام ببرید

اگرچه در این مجموعه آموزشی من به ندرت از یک فایل jpg استفاده می کنم اما به این روش شما میتونید ببینید که چطور میشه یک فایل jpg را هم وارد ویرایشگر فایل‌های خام کرد و از امکانات پیشرفته این برنامه برای کار روی فایل‌های jpg هم استفاده کرد.

اپیزود 01: چرا باید از فایل خام دوربین استفاده کنیم؟

اگر می‌دانید چرا باید از فایل خام استفاده کنید، این آموزش را مطالعه نکنید. چون در این آموزش فتوشاپ می‌خوام درباره دلایل استفاده از فرمت RAW در دوربین‌های دیجیتال توضیح بدم. طبیعتا اگر با فایل خام عکاسی می‌کنید، احتمالا درباره فواید آن می‌دانید و می‌تونین بلافاصله به سراغ ویدئوی بعدی برین. اما اگر هنوز از فایل JPEG استفاده می‌کنید و برای استفاده از فرمت RAW توجیه نشدین، دلایل من برای استفاده از این فرمت رو مطالعه کنید.

اگر نمی دانید که چرا باید با فایل خام کار کنید یکی از مهمترین دلایل برای این کار این است که کار کردن با فایلهای خام غیر مخرب است. یعنی شما بدون اینکه هیچ تأثیری روی فایل اصلی بذارین، میتونید روی اونها ویرایش کنید، اونها را تبدیل کنید، یا از آنها خروجی بگیرید. هر کار دیگری که شما روی آنها انجام میدین به هیچ وجه روی فایل اصلی تاثیری نمیذاره و دقیقا شبیه به همان چیزی هستش که موقع ویرایش فیلم ها می‌بینیم. وقتی که شما یک فیلم رو در داخل یک نرم افزار ویرایشگر ادیت می‌کنید، خود فیلم اصلی یا راش اصلی تغییری نمیکند. بلکه شما میتونین از تغییرات اون خروجی بگیرید. به این روش “ویرایش غیرمخرب” می‌گویند. شما هنگام ویرایش فایلهای خام به روش “ویرایش غیرمخرب” کار می‌کنید. یعنی فایلهای اصلی شما برای همیشه باقی دست نخورده می مانند.

دلیل دوم که برای استفاده از ویرایشگر فایل خام وجود دارد، محیط نسبتاً ساده و سرراست این برنامه است. برخلاف فتوشاپ که قسمت های مختلف ویرایش عکس در جاهای مختلف قرار دارند و دسترسی به قسمت‌های مختلف مشکل باشد، در ویرایشگر فایل خام همه چیزهایی که نیاز دارید، در یکجا در دسترس شماست. بنابراین به راحتی میتونین در یک پنجره، نور عکس را کم و زیاد بکنید، رنگش رو تغییر بدید، کنتراست اون رو تغییر بدید،حتی نویز و اعوجاج عکس را هم میتونید به راحتی در همین‌جا تصحیح کنین. همه این ها در داخل یک محیط در دسترس شما قرار می گیرد. در واقع این نوع چیدمان، دقیقا چیدمانی هست که برای عکاسان در نظر گرفته شده تا بدون درگیری در پنجره‌های متعدد، همه چیز رو در دسترس داشته باشن.

مهم‌ترین و اصلی‌ترین دلیلی که باید از فایل‌های خام استفاده کنید، کیفیت خروجی آنها و امکانات پیشرفته‌ای است که برای ویرایش عکس در فتوشاپ به شما می‌دهد. درباره این دلیل به طور جداگانه در اپیزود سوم این سری آموزش‌ها توضیح می‌دم. تفاوتی که واقعا شگفت‌زده‌تان می‌کند!

دلیل سوم اینکه “ویرایشگر فایل خام” از تمام فرمت های فایل خام جدید پشتیبانی می کند. یعنی به محض اینکه دوربین جدیدی وارد بازار میشه به فاصله کوتاهی، آپدیت جدیدی برای این برنامه ارائه می‌شه و میتونه فایل خام اون دوربین رو باز بکند. بنابراین اگر دوربین‌های جدیدی تهیه کنید، به سادگی می‌تونین روی فایل خام اون کار بکنید. این در حالی هست که خیلی از برنامه های پیشرفته ویرایشگر فایل خام نمیتونن با فایل های دوربین های جدید کار بکنند یا صرفا امکان کار روی فایل‌های خام دوربین‌های خاصی را دارند. علاوه بر این، در این برنامه‌ها هم معمولاً پشتیبانی و باز کردن فایلهای خام دوربین های جدید خیلی طول میکشه. ضمنا شما میتونید فایل های jpg و tiff را هم در داخل این ویرایشگر باز کنید و از امکانات آن برای ویرایش این فایل ها هم استفاده کنید.

دلیل دیگری که برای استفاده از این ویرایشگر وجود دارد امکان کپی کردن و جابجا کردن ویرایش‌ها و تنظیمات، بین عکس های مختلف هست. در واقع شما میتونید کارهای تکراری در داخل ویرایشگر فایل خام را تنها با یک کلیک انجام بدین. یعنی لازم نیست همه فایل ها تک به تک ویرایش بشوند. بلکه شما میتونین ویرایش‌هایی که انجام میدین رو بین عکس های مختلف جابجا کنید یا روی عکس های مختلف کپی کنید. از این لحاظ ویرایشگر فایل خام میتونه سرعت عمل شما رو در هنگام ویرایش بالا ببرد.

و نکته پنجم اینکه یادگیری کار با ویرایشگر فایل خام بسیار ساده است. در واقع میتونم بگم کار کردن و یادگیری استفاده از این برنامه از خود فتوشاپ هم ساده تر هست. به همین دلیل هم در طی این سالها فتوشاپ ویرایشگر فایل های خام رو به داخل خودش نبرده، بلکه آن را به عنوان یک برنامه جداگانه در اختیار کاربران قرار می دهد تا همه ی عکاسان با کمترین سطح دانش از ویرایش عکس بتوانند از آن استفاده بکنند و بهترین نتیجه را بگیرند.

بیست و یک: چه ، میراث یک تصویر از آلبرتو کوردا

سال 1959. توی یکی از خیابون‌های هاوانا، پایتخت کوبا، عکاسی به نام Alberto Díaz Gutiérrez، توی یه آتلیه مد و فشن، مشغول عکاسی و ور رفتن با مدل‌های خانوم هست. آتلیه‌ای که اون روز‌ها محبوب‌ترین آتلیه عکاسی مد توی اون شهر محسوب می‌شه. آلبرتو، این آتلیه رو 5-6 سالی هست باز کرده تا بتونه در کنار عکاسی و کسب درآمد، بالاخره از این مدل‌های زیبای آمریکای جنوبی هم حظی ببره و هم فال باشه و هم تماشا براش. تو اون ساعت‌ها، حتی نمی‌تونه فکرش رو هم بکنه که به فاصله چند ماه دیگه، برای همیشه این کار رو، این آتلیه رو، این دختر‌های زیبا رو ترک می‌کنه و تبدیل به یکی از نام‌های جاودانه دنیای عکاسی می‌شه. اون قرار بود یک عکس رو ثبت کنه. مشهورترین پرتره تاریخ انقلاب کوبا، یا بهتره بگیم، مشهورترین تصویر انقلابی جهان رو ثبت کنه. دوستان، با آلبرتو کوردا آشنا بشین.

آلبرتو، در 14 سپتامبر 1928 به دنیا اومده بود. توی همون شهری که سال‌ها بعد به عنوان عکاس مد توش مشغول به کار شد. توی هاوانا، پایتخت کوبا. نوجوان که بود، پدرش براش یه دوربین کداک 35 میلی‌متری خرید تا آلبرتو رو به این هنر علاقمند کنه. پدرش کارگر راه‌آهن بود. خیلی پولدار نبودن، اما پدرش فکر می‌کرد شاید با این سرمایه‌گذاری، بتونه پسرش رو به راه راست هدایت کنه و کم‌کم هنری یاد بگیره و کاری یاد بگیره و توی زندگی، گلیم خودش رو از آب بیرون بکشه. آلبرتو هم خیلی به این هنر علاقه نشون داد. اون اولین عکس‌هاش رو از دوست دخترش گرفت. با دوست دخترش قرار می‌ذاشت و به بهونه عکاسی، سعی می‌کرد تا جایی که می‌شه لباس‌های بیشتری رو از تن اون دربیاره. این دوربین نتونست، اون رو به عکاسی علاقمند کنه. چون قبل از اینکه وارد شغل عکاسی بشه، بارها و بارها شغل عوض کرد. هر کاری که گیرش میومد. از کار توی همون راه‌اهنی که پدرش توش مشغول بود، تا دستفروشی. تا اینکه چند سال بعد، بالاخره زد و دوباره برگشت سراغ عکاسی. البته دستیار یه عکاسی شد که از مراسم عزا تا عروسی و غسل تعمید و ختنه سورون و هر چی که پیش میومد رو عکاسی می‌کردن. اون کسی که صاحب عکاسی بود، آلبرتو رو با خودش می‌برد و مثلا فلاش رو می‌داد دستش نگه داره یا نهایتا بهش می‌گفت بره دامن عروس رو صاف کنه یا پاپیون داماد رو ببنده. یه کمی که گذشت، یکی از کار‌هایی که مدیرش ازش می‌خواست تا انجام بده، این بود که فیلم‌ عکس‌هایی که روز عروسی می‌گرفتن رو می‌داد بهش و می‌گفت سریع اینا رو برسون به عکاسی و چاپ کن و برگردون.

آلبرتو هم فیلم‌های سیاه و سفید رو جَلدی می‌رسوند به آتلیه و می‌رفت تو تاریک‌خونه اونها رو ظاهر می‌کرد و بعد هم روی کاغذ چاپ می‌کرد و خشک می‌کرد و برش می‌زد و آخر شب برمی‌گردوند به مهمونی تا مثلا یه جورایی بشه همین عکس‌های سر مراسمی که هنوز هم تو این سال‌ها محبوب هستند. این کار پول خوبی هم براشون داشت و اگرچه این سر سری کار کردن، باعث می‌شد تا عکس‌هاشون بعد از مدتی زرد و بی‌کیفیت بشه، اما بالاخره همینکه مردم همون شب عکس‌هاشون رو می‌دیدن، باعث می‌شد تا پول خوبی بدن و برای هر دوشون خوب بود. هم آلبرتو و هم مدیرش.
با این کار، کم‌کم دست و بالش باز شد و از این کار هم خوشش اومد و بعد از مدتی، از اون عکاسی بیرون اومد و آتلیه خودش رو باز کرد. البته چون پول کافی نداشت، با یه عکاس دیگه شریک شد به نام لوییس پیرس. لوییس تخصصش توی عکاسی و ظهور عکس بود و آلبرتو هم یه تخصص مهم داشت. ارتباط خوب با دختران جوان. این بود که زدن توی کار عکاسی مد و فشن و خیلی زود، هر تخصص این دوتا، باعث شد تا به محبوب‌ترین عکاسی مد توی هاوانا تبدیل بشن.

اما آلبرتو، جدای از تخصص اصلی‌ش دو تا نکنیک مهم رو در عکاسی می‌شناخت. اول اینکه تو اون روزگار، عکاسان مد معمولا با نور طبیعی کار نمی‌کردن. اون وقت‌ها  دوربین‌های عکاسی به خاطر حساسیت کمی که داشتند، اغلب می‌بایست با نور فلاش کار می‌کردن که خیلی پرکنتراست بود. اما کوردا خیلی خوب بلد بود با نور طبیعی کار کنه. نور سافت و ملایم پنجره یا نور خورشید. می‌گفت نمی‌فهمم چرا باید نور از طرفی بتابه که وجود نداره. اینکه توی آتلیه‌ش نور فلاش استفاده نمی‌کرد، باعث می‌شد تا عکس‌های مدلینگش خاص بشه.
دوم اینکه زاویه‌های خوبی می‌گرفت. نگاهش به سوژه‌های پرتره‌ش، مخصوص خودش بود. اون روز‌ها اغلب عکاسای مد، عکس‌های مد اروپایی رو تکرار می‌کردن، اما آلبرتو، جاه‌طلبی‌های خاص خودش رو داشت و از روش‌های کلاسیک پیروی نمی‌کرد. عکس‌هایی می‌گرفت که زاویه‌های عجیب و غریبی داشت و این عکس‌ها خیلی محبوبشون کرده بود. همه مدل‌ها جذبشون می‌شدن. اونقدر محبوب که همسر دومش Natalia (Norka) Menendez یکی از مشهورترین مدل‌های کوبا بود. بهرحال.

همون سالی که آتلیه‌شون رو باز کردن یعنی سال 1953، زمزمه‌هایی از درگیری یک گروه چریک مسلح با دولت مرکزی کوبا شنیده می‌شد. یک گروه جوان و نترس به رهبری یک شورشی جوان به نام فیدل کاسترو، تو همون سال، انقلاب کوبا رو آغاز کرده بودن تا رییس جمهور دیکتاتور کوبا، به نام باتیستا رو سرنگون کنند. تو اون سال‌هایی که آلبرتو جوان و دوستش، توی اون آتلیه مشغول بودن، درگیری‌ها بیشتر و بیشتر می‌شد. صدای انقلاب از هر گوشه از کشور به گوش می‌رسید و نارضایتی مردم از ظلم حکومت هم روز به روز بیشتر و بیشتر می‌شد. هر روز جوان‌های بیشتری از سرتاسر کوبا و شاید بشه گفت از سرتاسر آمریکای جنوبی، به این گروه شورشی اضافه می‌شدند و سرکوب‌ها هم روز به روز شدیدتر و شدیدتر می‌شد.
خود آلبرتو جوان تعریف می‌کنه که اصلا فکرش رو هم نمی‌کرد که به سمت انقلابیون بره. می‌گه یه روز دختر بچه‌ای رو دیدم که با لباس‌های پاره پوره و کثیف، داشت با یک تکه چوب بازی می‌کرد. ازش می‌پرسه این چیه و دختره بهش می‌گه عروسکمه. آلبرتو ازش یه عکس می‌گیره و برمی‌گرده آتلیه‌ش. تصویر غمزده اون دختر بچه توی اون لباس فقیرانه و ترسی که توی چشمهاش بود، خواب رو از چشم‌های آلبرتو می‌بره. روز‌ها نگاه اون عکش می‌کرد و می‌گفت چرا کشور من باید به چنین حقارتی بیفته؟ خشمی که از اون تصویر در ذهن آلبرتو می‌شینه باعث می‌شه تا کم‌کم به سمت معترضین بره و از همون اول هم رابطه‌ش با رهبر جنبش ضد دیکتاتوری یعنی فیدل جوان، بیشتر و بیشتر بشه. جنبشی که اون روز‌ها حداقل هنوز اسمش انقلاب نبود و رهبرش “فیدل” هم فقط یکی از سربازا بود که کمی بیشتر از بقیه بلد بود با تفنگ کار کنه.

اون رهبر بعدها شد فیدل کاسترو و آلبرتو هم با همین ارتباط صمیمی، تبدیل شد به یکی از نزدیک‌ترین دوستان فیدل. تو اون روزا، می‌دید که یک نفر هم داره پا به پای کاسترو برای انقلاب زحمت می‌کشه. یه نفر که هم سن خود آلبرتو بود. یه غریبه. یه آرژانتینی به نام “ارنستو گوارا دلا سرنا” که دانشجوی پزشکی بود و به شدت با سرمایه‌داری مخالف بود. اون روزا، آلبرتو فکر نمی‌کرد که یه روز، زندگیش با نام این جوان هم سن و سال خودش، گره بخوره. آدمی که بعهدا به نام چگوارا نامیده شد.
سال 1959، وقتی فیدل کاسترو، در حال جمع کردن نیرو‌ها برای حمله به هاوانا بود، نیروهای آزادی‌بخش به کوه‌های اطراف هاوانا رفته بودن. یه چیزی شبیه به جنگلی‌ها و میرزا کوچک‌خان جنگلی تو گیلان. تو اون روز‌ها، آلبرتو هم همراه با فیدل و دوستانشون، به کوه‌های  Sierra Maestra رفته بود تا از اتفاق‌ها و آمادگی ارتش آزادی‌بخش کوبا عکاسی کنه. حمله انجام شد و نیروهای باتیستا شکست خوردن و حکومت دیکتاتوری سرنگون شد. خودش می‌گه، وقتی بعد از چند ماه به خونه برمی‌گرده، با اون موها و ریش‌های بلند و ظاهر درب و داغون، حتی دخترش نمی‌شناسدش. این عکس‌ها بعدها با نام “بازگشت فیدل به سیه‌را” منتشر شدند. می‌گن فیدل خیلی آلبرتو رو دوست داشت و می‌ذاشت هر وقت و هر جوری که می‌خواد و از هر چیزی که می‌خواد عکاسی کنه و باور داشت که اون خودش بهترین و درست‌ترین سوژه و زاویه رو پیدا می‌کنه.
سال 1959، سال مهمی در زندگی آلبرتو کوردا بود. انقلاب کوبا به پیروزی رسید و آلبرتو همان سال، عکاسی مد رو برای همیشه کنار گذاشت و به عنوان عکاس رسمی فیدل کاسترو، در روزنامه انقلابی Revolución  مشغول به کار شد. دیگه عکاسی مد جایی در حکومت کمونیستی انقلابی کوبا نداشت.

اواخر زمستان سال بعد، تو روز‌های اول ماه مارچ، یک کشتی فرانسوی حامل اسلحه در راه کوبا بود. این کشتی منفجر می‌شه و 136 نفر از سرنشینان اون کشته می‌شن. دولت انقلابی کوبا، این حادثه رو یک فاجعه مشکوک برای ضربه زدن به انقلاب اعلام کرد و گفت که همه اون کشته شدگان، شهید راه انقلاب بودند. برای همین هم اعلام کرد که به مناسبت بزرگداشت یاد و خاطره آنها، مراسمی در گورستان کولون شهر هاوانا برگذار می‌شه. در روز مراسم، خیابون‌های هاوانا مملو از جمعیت شده بود. توی اون مراسم، در کنار فیدل کاسترو، رهبران انقلاب، دو تا از نویسندگان مشهور فرانسوی یعنی ژان‌-پل سارتر و سیمون دوبوار و البته ارنستو چه‌گوارا، نشسته بودند تا سخنرانی کنن. چه‌گوارا که اتفاقا گفتم، خودش هم یک پزشک بود، توی اون انفجار هم به خیلی از زخمی‌ها کمک کرده بود و یه جورایی شاهد عینی هم محسوب می‌شد. مراسم، مراسم بسیار مهمی بود و طبیعی بود که آلبرتو، عکاس رسمی فیدل کاسترو هم اونجا باشه. فیدل توی اون سخنرانی حسابی ترکوند و برای اولین بار هم اونجا بود که عبارت “یا وطن یا مرگ رو” به زبون آورد که سال‌ها به عنوان شعار انقلاب کوبا سر زبون‌ها بود. آلبرتو همینطور که داشت با دوربین Leica M2 و لنز تله بلند 90 میلی‌متری خودش عکس می‌گرفت، یه لحظه دید که چه‌گوارا از عقب جایگاه سخنرانی، اومد کمی جلوتر ایستاد. داشت اون عقب‌های جمعیت رو نگاه می‌کرد. چه‌گوارا اصولا دوست نداشت توی چشم باشه.
یادمونه هست که تخصص اصلی آلبرتو چی بود دیگه؟ عکاسی از مدل‌ها از زاویه خاص. آلبرتو همون لحظه تحت تاثیر نگاه خشمگین چه قرار می‌گیره و سریع دو تا عکس ازش می‌گیره. دو تا عکس، یکی عمودی و یکی افقی. البته فاصله زیاد بود، حدود 8 . 9 متر فاصله داشت با جایگاه، و از اونجایی که لنزش، لنز پرایم بود، نمی‌شد خوب کادربندی کنه و توی کادر عکس افقی‌اش، کناره‌هایی از یک درخت و در طرف دیگه هم نیم‌رخ یک شخص ناشناس که اونجا بود هم ثبت می‌شه. خود آلبرتو، خیلی متواضعانه درباره این عکس می‌گه که اصلا دید و زاویه‌بندی خاصی نداشته و صرفا حاصل یک اتفاق بود. یه جای خوب در یک زمان خوب. اما خوب، خیلی با شکسته نفسی حرف می‌زنه. چه‌گوارا دوباره میره عقب و پشت سخنرانا گم می‌شه و آلبرتو هم دوباره شروع می‌کنه به عکاسی از فیدل و باقی مهمانان رسمی مراسم. نگاتیو‌های عکس‌های این روز هنوز موجوده، و این دو عکس، تنها عکس‌ها از چه هست. باقیش، عکس‌های آدمای دیگه‌ست.

غروب که برمی‌گرده دفتر مجله، عکس‌ها رو می‌ده به سردبیر رولوسیون برای ظهور. سردبیر هم همه عکس‌ها رو کار می‌کنه به جز عکس چه‌گوارا رو. آلبرتو هم کلی حالش گرفته می‌شه. خودش می‌گه مطمئن بودم این عکس خیلی با ارزشه. برای همین هم همون عکس افقی رو برش می‌زنه یه دونه چاپ می‌کنه برای خودش. می‌بره می‌زنه روی دیوار خونه ش، کنار عکسی از پابلو نرودا، شاعر شیلیایی که اون رو هم خیلی دوست داشت. بعدا چند تا هم چاپ می‌کنه و می‌ده به دوستاش و همین. قصه این عکس هم بسته می‌شه.

چه‌گوارا اصولا آدم حرف نبود. خوشش نمیومد جایی ازش اسم ببرن. خوشش نمیومد جلوی دوربین باشه. یه جور فرهیختگی که شاید فقط بشه تو آدم‌های اون دوران دید. آدمایی که به قول معروف “مرد عملن،” حرف نمی‌زنن. توی اون مراسم هم سخنرانی نکرد. از سخنرانی هم خوشش نمیومد. اون سال‌ها حتی خود کوبایی‌ها هم خیلی‌هاشون، اصلا نمی‌دونستن که چه‌گوارا یکی از قهرمانای انقلابشون بوده. حدود 6 ماه بعد از انقلاب، یک روز کاسترو اومد توی تلویزیون و گفت که دوست و همراه قدیمی و صمیمی‌اش، یعنی همین چه‌گوارا، از همه سمت‌های دولتی و نظامی که در دولت کوبا داشت، استئفا داده و حتی گفته ملیت کوبایی‌ش رو هم نمی‌خواد و به این خاطر که ملت‌های انقلابی جهان به وجود اون نیاز دارن، از همه چیز استئفا می‌ده و می‌ره.

از این قصه چند سالی گذشت. تو سال‌های بعدش، چه‌گوارا به بولیوی رفت و سعی کرد به انقلابی‌های اونجا کمک کنه. سال 1967، یعنی حدود 8 سال بعد از پیروزی انقلاب کوبا هم یک تبعیدی کوبایی تو بولیوی که برای CIA کار می‌کرد، چه‌گوارا رو فروخت و نیروهای آموزش دیده آمریکایی تو بولیوی تونستن بگیرنش و اعدامش کردن. داستانش دستگیری  اعدام چگوارا توی اینترنت فراوان هست. می‌تونین اگر دوست داشتید برید یه سرچی بزنید و بخونیدش.
اما داستان این عکس چی شد؟

چند ماه قبل از اینکه چه اعدام بشه، یه نفر رفت در خونه آلبرتو تو هاوانا. در رو زد، آلبرتو در رو باز کرد، سلام و احوالپرسی، دید طرف با لهجه عجیب و غریبی هم حرف می‌زنه. یه خارجی، که معلوم بود آمریکای جنوبی‌ای هم نیست. چشم‌ها روشن، پوست سفید. خودش رو جانجا کومو فلترینلی معرفی کرد و گفت که یه ناشر ایتالیایی هست که مستقیما از بولیوی اومده به کوبا. از طرف کی؟ از طرف Haydée Santamaría که خودش رو رهبر اتاق فکر صدور انقلاب کوبا به کشور‌های دیگه جهان نامیده بود. گفته بود برو پیش فلانی، و بگو یه عکس با کیفیت از چگوارا می‌خوام.
آلبرتو کوردا عکسی که روی دیوار زده بود رو نشون می‌ده به فلترینلی و می‌گه این بهترین عکسی هست که از چه دارم. اونم می‌گه آره همین خیلی خوبه. دو تا کپی بهم بده از این. فرداش آلبرتو، دو تا کپی 20 در 25 از اون عکس می‌گیره و می‌ده بهش. بعد می‌گه چقدر بدم و حسابش چه جوری می‌شه. کوردا هم تریپ مرام و معرفتی انقلابی و اینها، می‌گه بابا این چه حرفیه و چگوارا برادر انقلابی ما هست و صدور انقلاب و اندیشه و این حرفها، این عکس رو مهمون من هستی.
اگرچه این همون چیزی هست که خود آلبرتو واقعا درباره قیمت این عکس می‌گه، اما می‌شه اینطور هم حدس زد که اون زمان احتمالا قبول پول در برابر چیزی که به یه غریبه خارجی داده شده می‌تونست به شدت براش دردسر درست کنه. یادمون هست که تو بحبوحه جنگ سرد هستیم و حکومت، حکومت ضد امپریالیستی و ضد آمریکایی هست و شدیدا کمونیستی و اصولا چیزی به نام بیزنس و کار شخصی وجود نداره. الانم حکومت داره انقلاب رو صادر می‌کنه به کشور‌های همسایه و یه حرکت اشتباه، مثل دریافت دلار برای یک مبادله تجاری خارجی، می‌تونه سال‌های سال بفرستدش زندان و بیچاره‌ش کنه. این قوانین تا سال ها بعدش، یعنی تا سال 1993 که کاسترو قبول کرد که یه سری از فروشگاه‌های کوبا می‌تونن دلار دریافت کنن ادامه داشت. اون تصمیم رو بهش Dollarization می‌گن. اما هنوز نزدیک بیست سال تا دلاریزیشن مونده و اون زمان یه سری کارهایی جرم محسوب می‌شه که شاید امروز برای ما خنده‌داره، اما تو اون روزگار، واقعا مردم به خاطرش زندان می‌رفتن. اون تاجر ایتالیایی تنها کسی هست که مستقیما، عکس چگوارا رو از خود عکاسش گرفت. اونم بدون پول. عکس رو هم برد و روی جلد یه کتاب به نام خاطرات بولیوی چاپ کرد که خاطرات چگوارا از مبارزات انقلابی بولیوی بود.

اما همون سال، یه نشریه فرانسوی هم این عکس رو بدون اینکه اسمی از کوردا ببره، چاپ کرده بود که اصلا معلوم نیست از کجا آورده بود. بعدش هم یه هنرمند ایرلندی، این از این عکس به عنوان یه الگو برای پوستر‌های رنگی خودش کار کرد که خیلی هم معروف هستند و بعدها معلوم شد که اون رو از ژان پل سارتر گرفته بوده و خلاصه عکسه چند جایی رفت.

اما این عکس هنوز هم معروف نشده بود. گذشت تا اکتبر سال، یعنی سال 67 که چگوارا اعدام شد. چگوارا که اعدام شد، همون ناشر ایتالیایی کتاب خاطرات بولیوی، هزاران نسخه از این عکس منتشر کرد و داد دست مردم. معترضان به اعدام “انقلابی بزرگ جهان”، که در واقع مخالفان سیاست‌های آمریکایی و طرفدار کمونیسم شوروی بودن، این عکس رو گرفتن دستشون و ریختن تو خیابون‌ها و اعتراض‌ها بالا گرفت و اسم این عکس هم شد: چریک مبارز قهرمان. و تازه برای اولین بار بود که مردم دنیا، به طور گسترده با تصویری روبرو شدند که به اندازه انقلاب کوبا شهرت پیدا کرده بود.

اما از اونطرف، تو کوبا، فیدل کاسترو هیچوقت کنوانسیون حمایت از آثار ادبی و هنری را به رسمیت نشناخت، به همین خاطر هم این عکس بدون کپی رایت، در مقیاس وسیع بازنشر شد و طبیعتا هیچ پولی به عکاس اون یعنی کوردا، و یا به خانواده چه گوارا نرسید.
این عکس به سرعت تبدیل به نماد یاغی‌گری و انقلاب در جهان شد. خصوصا وقتی پاش به مترو و خیابون‌های نیویورک باز شد، توسط خود آمریکایی‌ها به سرتاسر جهان صادر شد و خیلی زود، روی هر چیزی که فکرش رو بکنین چاپ شد. از اسکناس رسمی کوبا بگیر، تا تی‌شرت و کفش و کلاه و آب نبات و لباس نوزاد. آلبرتو تو این سال‌ها می‌دید که این عکس هر روز، بیشتر و بیشتر داره پخش می‌شه. اما توی کوبا بود و دستش از همه جا کوتاه.

مایکل کیسی خبرنگار و نویسنده کتاب “زندگی پس از مرگ چه، میراث یک تصویر” درباره چه گوارا، می گوید: “اینکه یه تی شرتی بپوشید و بگویید از جان خود گذشته اید و به آرمان انقلابی چه متعهدید خیلی آسان تر است از اینکه در عمل انقلابی باشید. بعید می دانم آن شور انقلابی که مردم را به تقلید از او واداشت، هنوز هم در آرژانتین و جاهای دیگر آمریکای لاتین واقعا وجود داشته باشد.”

این عکس اونقدر برای اهداف تجاری و اجتماعی استفاده شده که دیگه موضوعیت خودش رو از دست داده. امروزه افراد کمی که لباس‌های چه گوارا را می‌پوشند یا آیتم‌هایی دارند که با تصویر او آراسته شده واقعاً می‌دانند چه گوارا چه کسی بود، چه برسه به اینکه بدانند کوردا این عکس را گرفت. انقلاب چه گوارا به تاریخ پیوسته، کمونیستم تقریباً مرده، و از نظر بیشتر مردم، کوبا تنها جزیره‌ای دیگر در آتلانتیک است. این تصویر ارتباطش را با لحظه و شرایط خود از دست داده، و تبدیل به تصویری از مردی جوان بی‌باک و جذاب شده که احتمالا برای دختران جوان بسیار جذاب‌تر است تا انقلابی‌هایی که با دیکتاتوری‌ها می‌جنگند.
گذشت و گذشت تا سال 2000 یه بار دید یه شرکت مشهور ودکاسازی به نام اسمیرنوف، این عکس رو روی تبلیغات ودکاهای جدیدش کار کرده. شرایط کوبا هم کمی بازتر شده بود و با کشور‌های دیگه، ارتباط بیشتری گرفته بود. آلبرتو رفت و از شرکت اسمیرنوف شکایت کرد که من مخالف این نیستم که اندیشه و آرمان‌های چگوارا ترویج بشه، اما دیگه الکل رو بی‌خیال شین. پرونده خیلی طول پیدا کرد و نهایتا شرکت اسمیرنوف، 50 هزار دلار هم بهش داد که آلبرتو کوردا هم اون رو داد به سیستم درمانی کوبا به عنوان یه کار خیرخواهانه.

چگوارا اصلا کوبایی نبود. آرژانتینی بود. سال 1959 وقتی انقلاب کوبا پیروز شد، بهش ملیت کوبایی دادند. چگوارا اصلا اقتصاددان نبود. اما سالی که انقلاب شد، شد مدیر بانک مرکزی کوبا و اسکناس‌های کوبا، با اسم اون امضا شد. چگوارا اصلا خوش‌تیپ هم نبود، اتفاقا به خاطر اینکه سال‌ها با آسم درگیر بود، صورتش پف داشت و با اون ریشهای خالی و تنک، اصلا یک چهره فتوژنیک محسوب نمی‌شد. اما سال‌هاست که به عنوان جذاب‌ترین چهره از یک مرد، تصویرش رو همه‌جا می‌بینیم. عکس کسی که حاضر نمی شد حتی یک لحظه مستقیم به دوربین نگاه کنه، پر بیننده ترین تصویر جهان شده، حتی اگر کمتر بیننده ای بفهمه که نگاه اون چه چیزی رو دنبال می‌کرد.

آلبرتو کوردا در سال ۲۰۰۱ در حین برگذاری یک نمایشگاه از عکس‌هاش در پاریس دچار سکته قلبی شد و درگذشت. عکس های کم نظیر او از کوبا صاحب سخاوتمند خود را از دست دادند و به نظر می رسد که رهبران کوبایی هم اصولا اصراری بر تملک این آثار ندارند. چند سال پیش روزنامه های بریتانیائی گزارش دادند که دختر آلبرتو کوردا مجموعه ای شامل ۵۵ عکس او از رهبران انقلاب کوبا را که از روی نگاتیوهای اصلی چاپ شدن، به قیمت ۵۰ هزار پوند به یک گالری بریتانیایی فروخت. یکی دو سال بعدش هم پسر کوردا ، دوربین لایکایی که عکس چکوارا باهاش گرفته شده بود رو با قیمت 20 هزار دلار توی یه حراجی فروخت. دوربینی که تصویری افسانه‌ای از یک مرد رو ثبت کرد. تصویری که نماد قرن بیستم محسوب می‌شه.

منبع: پادکست فارسی دیج ایمیج

برنامه Google Podcasts یکی از بهترین پادکست خوان‌ها

پادکست‌ها به شدت در حال فراگیر شدن هستند. این روز‌ها کسانی را در حال گوش دادن به پادکست می‌بینم که تا همین یکی دو سال پیش، باورکردنی نبود که به جز موسیقی به صدای دیگری گوش کنند. شاید این استقبال عمومی به دلیل پیچیده‌تر شدن شغل‌ها، دور بودن محل کار و زمان‌های تلف‌شده بیشتر در مسیر کار و خانه باشد. شاید هم به تغییر سلیقه مردم نسبت به موسیقی‌هایی که دیگر آن‌ها را جذب نمی‌کند باشد. شاید هم به دلیل سانسور و فشار کمتری که روی محتوای صوتی نسبت به انواع دیگر محتوا (اعم از متن و ویدئو) می‌بینیم باعث شده تا افکار و عقاید متنوع‌تری در این مدیای تازه به گوش برسد.
اما دلیل این استقبال عمومی، هرچه که هست، به‌هرحال باعث می‌شود تا گوشی‌های تلفن همراه، این روز‌ها به یک رادیوی حرفه‌ای برای گوش دادن به پادکست تبدیل شود و در این میان، نقش نرم‌افزارهای پادکست خوان را نمی‌توان نادیده گرفت. برنامه‌های گوش دادن به پادکست، در مارکت گوگل فراوان‌اند. اینکه درباره مارکت اپل نظری نمی‌دهم به این خاطر است که از سال‌ها پیش، برنامه Podcast خود iOS آن‌قدر انحصار پخش پادکست را در دست داشته که نه تنها در بین کاربران اپل، بلکه در میان تمامی برنامه‌های پادکست خوان، بیشترین طرفدار را دارد. اما چیزی که برای من بسیار جای تعجب دارد، سهم بسیار ناچیز برنامه Google Podcasts از این بازار است. برنامه فوق‌العاده گوگل برای پخش پادکست‌ها، با اینکه در این بازار چندان قدمتی ندارد، اما گویی بسیار مهجور مانده است و سهم آن از کل بازار نرم‌افزارهای پخش پادکست، کمتر از 1 درصد است (دقیقاً 0.9 درصد).

برخلاف اغلب برنامه‌های پادکست خوان که در نسخه‌های رایگان خودشان، شما را مجبور به دیدن تبلیغات می‌کنند، برنامه Google Podcast بسیار ساده و روان کار می‌کند و هیچ چیز اضافه‌ای را به نمایش نمی‌گذارد.

من تحلیلگر نرم‌افزار نیستم. اما براساس تجربه‌ای که از برنامه‌ها و خدمات Google دارم، اطمینان دارم که این بی‌توجهی نمی‌تواند به دلیل رابط کاربری بد یا امکانات ناچیز برنامه Google Podcasts باشد. به عنوان کسی که هم پادکست می‌سازد و هم به شدت علاقه‌مند به پادکست است، قبول دارم که این برنامه کامل و بی‌نقص نیست. اما دست‌کم اطمینان دارم که رابط کاربری آن، از همه برنامه‌های پادکست خوان که تابه‌حال استفاده کرده‌ام، تمیز‌تر و راحت‌تر است و امکانات آن، اگر از Apple Podcast یا Spotify بالاتر نباشد، کمتر هم نیست.

برنامه Google Podcasts چه امکاناتی دارد؟

شاید مهم‌ترین قابلیت در برنامه Google Podcasts این باشد که دقیقاً برای همین کار ساخته شده است. این برنامه همان‌قدر برای پخش پادکست، درست طراحی شده که Youtube برای پخش ویدئو یا Chrome برای نمایش صفحات وب. اصول رابط کاربری شیک و مطابق طراحی متریال (طراحی ساده و تمیز) که خود گوگل در آن پیشرو است، در این برنامه به خوبی رعایت شده است.

سادگی، عنصر مهم این برنامه است. کسی که می‌خواهد یک پادکست گوش کند، خصوصاً آن‌ها که در ایران و به زبان فارسی به پادکست‌ها گوش می‌دهند احتمالاً علاقه زیادی ندارد که به محض باز کردن برنامه پادکست خوان خودش، لیستی از پادکست‌های محبوب و معروف و ترند شده و تبلیغاتی و … را ببیند. برنامه Google Podcasts این لیست بی‌مصرف را به شما نشان نمی‌دهد. یعنی اگر فقط یک پادکست را ثبت نام کرده باشید، همان یک پادکست به شما نشان داده می‌شود.
اما به‌هرحال چون ممکن است بخواهید به پادکست‌های محبوب بین‌المللی هم گوش کنید، می‌توانید صفحه برنامه را به بالا بکشید تا “در ادامه”، لیستی از پادکست‌های محبوب هفته هم نمایش داده شود.

اما چیزی که درباره پیشنهاد‌های برنامه Google Podcasts دوست دارم زمانی است که به یک پادکست فارسی گوش می‌کنم. این برنامه به شکلی بسیار هوشمندانه، پادکست‌های مشابهی را که احتمالاً از نظر مضمون و محتوا به آنچه که گوش می‌دهید شبیه هستند به شما نمایش می‌دهد. این هوشمندی که از قابلیت جستجوی گوگل الگوبرداری شده، بسیار جالب است. زیرا به ندرت دیده‌ام که وقتی به یک پادکست فارسی گوش می‌دهم، پادکستی از زبان دیگر در این لیست بیاید و ضمناً اغلب اوقات، حتی آنچه که پیشنهاد داده می‌شود از نظر محتوا نیز بسیار نزدیک است. مثلاً اولین بار که با پادکست “ناوکست” آشنا شدن، در حال گوش دادن به پادکست “پاراگراف” بودم. هر دوی آن‌ها موضوع تاریخی دارند، اما نه تاریخ معاصر. تاریخ بسیار دور، در حد ماقبل تاریخ. یا مثلاً همین چند روز پیش وقتی داشتم پادکست “کُرُن” را گوش می‌دادم، پیشنهاد پادکست دیگری در حوزه موسیقی به من داد که “مترونوم” نام دارد و اگرچه همه اپیزود‌های آن را گوش نداده‌ام، اما این پادکست هم به موضوع بررسی آهنگ‌های محبوب و مشهور می‌پردازد.
(جالب اینجاست که به همین شکل با یک پادکست عکاسی آشنا شدم که ربطی به وب‌سایت پیکسل ندارد، اما نام آن پادکست پیکسل است و برایم جالب بود)

به محض اینکه یک پادکست، اپیزود جدیدی منتشر می‌کند، یک آیکن قرمز رنگ که در داخل آن New نوشته شده، روی تصویر آن قرار می‌گیرد که به شما خبر بدهد تا آن را ببینید. البته در زیر لیست پادکست‌ها سه برگه یا TAB قرار دارد که برگه اول New Episodes نام دارد و همه اپیزود‌های جدید در آن‌ها زیر هم لیست می‌شوند تا بتوانید به ترتیب آن‌ها را گوش کنید.

در برگه بعدی هم که in Progress نام دارد، لیست اپیزود‌های در حال پخش را می‌بینید. شاید شما هم مثل من، گاهی اوقات از یک برنامه به یک برنامه دیگر بپرید و فراموش کنید تا یک اپیزود را تا انتها گوش کنید. در اینجا، اپیزود‌های نیمه‌ تمام را می‌بینید. اگر دوست دارید می‌توانید آن‌ها را تمام کنید و اگر نه، می‌توانید ادامه ندهید. جالب اینجاست که لازم نیست حتماً یک پادکست را دنبال کنید. در این لیست، پادکست‌هایی که دنبال نمی‌کنید هم (اگر به قسمتی از آن گوش داده باشید) لیست می‌شوند.

اما برگه یا لیست آخری از همه جالب‌تر است. این لیست برای زمانی مناسب است که بخواهید در طول مسیری که احتمالاً دسترسی به اینترنت ندارید، پادکست‌های مورد علاقه‌تان را گوش کنید. کمی جلوتر می‌گویم که چطور وقتی به اینترنت دسترسی دارید، برنامه‌های مورد علاقه‌تان را دانلود کنید تا در طول مسیر به آن گوش کنید. می‌توانید لیست پادکست‌هایی که دانلود کرده‌اید را در اینجا ببینید.

گوش دادن به پادکست‌ها در برنامه Google Podcasts

بعد از اینکه پادکست مورد نظرتان را به این برنامه اضافه کردید، کافیست تا روی تصویر آن بزنید تا وارد لیست اپیزودهای آن بشوید. در این لیست نام و توضیح کوتاهی درباره ان پادکست را می‌بینید و بلافاصله لیست پادکست‌هایی که منتشر کرده‌اند در زیر آن قرار می‌گیرد.

کافیست روی یکی از آن‌ها بزنید. پادکست مورد نظر باز می‌شود. در این صفحه نام آن را می‌بینید، اینکه چند روز پیش منتشر شده است، چند دقیقه است و حجم فایل صوتی آن چقدر است. دکمه بزرگ و آبی رنگ زیر آن نیز برای پخش سریع پادکست است که برای زمانی که رانندگی می‌کنید خیلی خوب است. چون احتمالاً نیازی ندارید به آن نگاه کنید و می‌توانید سریع آن را لمس کنید.

اما روبروی این دکمه آبی رنگ دو دایره کوچک می‌بینید که یکی از آن‌ها خیلی اهمیت دارد. اولین دکمه، که روی آن یک علامت دانلود قرار دارد، همان قابلیتی است که برای دانلود اپیزود نیاز داریم. یعنی کافیست جایی که اینترنت در دسترس است (مثلاً Wi-Fi در دسترس دارید یا یک بسته اینترنتی دارید که می‌خواهید از آن استفاده کنید) می‌توانید به راحتی اپیزود‌های مورد نظرتان را دانلود کنید. کافیست روی این دکمه بزنید تا دایره‌ای آبی رنگ دور آن شروع به حرکت کند. وقتی یک اپیزود را هم تکمیل کردید، کنار مقدار حجم آن، یک تیک سبز رنگ نشان داده می‌شود که یعنی آن را دریافت کرده‌اید. حالا این برنامه در لیست دانلود شده‌ها که قبلاً گفتم، قرار دارد.

اگر هم یک برنامه را نصفه گوش دادید، دکمه آبی رنگ (که بی‌دلیل به آن بزرگی طراحی نشده است!) دو رنگ می‌شود و نشان می‌دهد که در حال پر شدن است. اما جالب‌تر اینکه، اگر برنامه‌ای را نصفه گوش دادید، با زدن روی این دکمه آبی رنگ، بلافاصله از ادامه آن شروع به پخش می‌کند.

به محض پخش یک اپیزود، نواری در زیر برنامه ظاهر می‌شود که نشان می‌دهد چند دقیقه از آن برنامه باقی مانده و یک خط آبی رنگ هم روند پخش برنامه را نشان می‌دهد. اگر روی این نوار بزنید، پنجره بزرگ‌تری از آن نشان داده می‌شود که علاوه بر این توضیحات، یک دکمه پخش یا توقف، یک دکمه برای بازگشت به عقب و یک دکمه برای جلوتر رفتن می‌بینید.

دکمه بازگشت به عقب برای زمانی است که مثلاً در حین گوش دادن به برنامه، یک لحظه حواستان پرت می‌شود و یک قسمتی را از دست می‌دهید. برای همین هم این دکمه “10 ثانیه” به عقب برمی‌گردد. دکمه دیگر هم برای زمانی است که مثلاً در وسط برنامه تبلیغات یا موسیقی پخش می‌شود و دوست دارید سریع‌تر از آن رد شوید. با این دکمه “30 ثانیه” جلوتر می‌روید.

یک دکمه کوچک هم در زیر این پنجره می‌بینید که عبارت 1.0x روی آن نوشته شده است. این دکمه بیشتر زمانی کاربرد دارد که در حال گوش دادن به پادکست‌های انگلیسی هستید. چون با آن می‌توانید سرعت پخش برنامه را بیشتر یا کمتر کنید. من معمولاً برای برنامه‌های انگلیسی زبان، آن را روی 0.7 قرار می‌دهم تا سرعت پخش کند‌تر شود و کلمات را بهتر بفهمم. اما شما می‌توانید برای پادکست‌های فارسی که موضوع جالبی دارند، اما گوینده خیلی آرام آرام حرف می‌زند، از این دکمه برای سریع‌تر کردن پخش پادکست استفاده کنید.

اما می‌رسیم به دومین دکمه‌ای که روبروی دکمه آبی رنگ پخش (کنار دانلود) قرار دارد. این دکمه چندان پر کاربرد نیست. می‌توانید با زدن آن، از منویی که باز می‌شود، Mark as Read را بزنید که در واقع نشان می‌دهد آن برنامه را تا انتها گوش داده‌اید. فکر می‌کنم برای دکمه‌ای که تنها یک گزینه دارد، قرار دادن منو چندان هوشمندانه نیست. شاید گوگل بعداً می‌خواهد به این منو، گزینه‌های دیگری اضافه کند.

برنامه Google Podcasts چه چیز‌هایی کم دارد؟

فکر می‌کنم لازم است، یک سرویس آنلاین هم برای همین برنامه راه‌اندازی شود. مانند اینستاگرام یا توییتر آنلاین یا مانند همان سرویسی که Castbox به عنوان رقیب جدی این برنامه دارد. به این ترتیب، می‌توانیم پادکست‌های خوب را به صورت آنلاین هم دنبال کنیم و آن‌ها را به یکدیگر معرفی کنیم.

نکته دیگری که به نظرم در این برنامه کم است، امکان کامنت‌گذاری است. یعنی دقیقاً همان چیزی که Castbox را بین کاربران ایرانی محبوب کرده است. به این ترتیب، کاربرها و پادکستر‌ها می‌توانند بیشتر با هم در ارتباط باشند و کانال‌های مختلف را به هم معرفی کنند.

وقتی گوگل می‌تواند فضایی برای نگهداری ویدئو‌ به کاربران یوتیوب بدهد، چرا برای پادکستر‌ها فضایی اختصاصی را فراهم نمی‌کند تا همه خدمات را یکجا تحویل بگیریم؟

اما مهم‌ترین چیزی که در برنامه Google Podcasts کم است، یک سرویس دهنده اختصاصی برای پادکست‌ها است. یک چیزی شبیه به Blubbry یا SoundCloud. البته این سرویس چیزی نیست که مربوط به همین برنامه باشد. منظور من یک سرویس پادکست است که خود گوگل آن را ارائه دهد. گوگل قبلاً هم نشان داده که می‌تواند یک سرویس دهنده حرفه‌ای باشد و پادکست‌ها امروز بیشتر از پیش، به شدت در حال گسترش هستند. وقتی گوگل می‌تواند فضایی برای نگهداری ویدئو‌ به کاربران یوتیوب بدهد، چرا برای پادکستر‌ها فضایی اختصاصی را فراهم نمی‌کند تا همه خدمات را یکجا تحویل بگیریم. آن وقت بدون شک برنامه Google Podcasts می‌تواند در کنار Youtube یا Google Photos یکی از برنامه‌های همیشگی در تلفن‌های هوشمند ما باشد.

نظر شما درباره برنامه Google Podcasts چیست؟ آیا از آن استفاده می‌کنید؟ آیا برنامه‌های دیگر برایتان جذاب‌تر هستند؟ شما درباره امکانات و کاربری این برنامه چه تجربه‌ای داشته‌اید؟ دوست دارم نظرتان را در این رابطه بدانم.

مهارت‌های جانبی برای افزایش کیفیت رتوش چهره

برای خیلی از کسانی که می‌خواهند رتوش عکس را یاد بگیرند، بزرگترین اشتباه این است که تصور کنند این هنر، صرفا وابسته به یادگیری ابزارها و تکنیک‌های فتوشاپ است. جالب اینجاست که اگر کسی بخواهد عکاسی یاد بگیرد، کلاس‌ها و آموزشگاه‌های زیادی هستند که می‌توانند این هنر را اموزش دهند، اما برخلاف ان، برای یادگیری هنر رتوش عکس، آموزشگاه‌های و کارگاه‌های کمی وجود دارند. حتی وقتی آموزشگاه‌هایی به که ویرایش عکس را یاد می‌دهند سر می‌زنید، معمولا با دروس کلی مانند کار با ابزارهای فتوشاپ و لایتروم روبرو می‌شوید و به ندرت کلاس‌هایی را می‌بینید که دقیقا و مشخصا، مهارت‌های رتوش چهره را آموزش دهند. شاید به همین دلیل هم باشد که بیشتر کسانی که به صورت جدی به دنبال یادگیری رتوش صورت در فتوشاپ هستند، ترجیح می‌دهند تا به صورت خصوصی توسط افراد ماهر و عکاسان حرفه‌ای آموزش ببینند.
از سوی دیگر کلاس‌های رتوش عکس معمولا کلاس‌های مشکل و خسته کننده‌ای است. خصوصا اگر بخواهید آنها را به زبان انگلیسی از آموزش‌های خارجی یاد بگیرید. یادگیری مفاهیمی مانند جداسازی بافت بر اساس فرکانس یا Frequency separation ، داجینگ و برنینگ کردن با لایه‌های تنظیم کننده یا Curveها از روی ویدئو‌های انگلیسی زبان بسیار مشکل است و برای همین هم یک مجموعه آموزشی رتوش چهره فارسی می‌تواند کمک بزرگی برای عکاسان ایران باشد.
اما به عنوان کسی که سال‌ها در اتحادیه عکاسان به آموزش رتوش چهره مشغول بوده‌ام می‌توانم تصریح کنم که همه نکات آموزشی کار با ابزارهای رتوش در فتوشاپ می‌توانند تنها به عنوان بخشی از مهارت این هنر تلقی شوند و این مهارت باید با موارد دیگری تکمیل گردد.

موضوعات دیگری که اگرچه ممکن است جزو سرفصل‌های آموزشی رتوش عکس نیستند، اما تأثیر آن‌ها در کیفیت خروجی کار، نه تنها کمتر از یادگیری ابزارها نیست، بلکه حتی می‌تواند تأثیر آن‌ها را دو چندان کند.

در این مقاله به سراغ 5 مهارت مهم می‌روم که یادگیری آن‌ها می‌تواند در کنار کار با ابزارهای حرفه‌ای رتوش عکس در فتوشاپ و لایتروم، می‌تواند شما را به یک ویرایشگر حرفه‌ای رده بالا تبدیل کند.

نقاشی و طراحی

بر کسی پوشیده نیست که رتوش عکس، در واقعی نوعی نقاشی دیجیتالی محسوب می‌شود. این هنر که از سال‌ها پیش به عنوان یک نوع نقاشی روی فیلم‌های آنالوگ استفاده می‌شد در گذر زمان تغییر چندانی نکرده است و اکنون همان اصول را در قالب پیشرفته‌تری در دنیای دیجیتال می‌بینیم. به همین دلیل هست که خیلی از ادیتور‌های حرفه‌ای عکس از قلم‌های نوری استفاده می‌کنند. کارهایی مانند داجینگ و برنینگ، حذف موهای اضافی یا ترمیم بافت پوست با قلم‌های نوری خیلی راحت‌تر از موس انجام می‌شود.
کار کردن با یک قلم، حتی اگر واقعاً یک قلم مو یا مداد واقعی نباشد، باز هم حس خیلی بهتر و ساده‌تری نسبت به موس دارد و وقتی زمانی را با آن می‌گذرانید، دیگر رتوش عکس بدون قلم نوری برایتان مشکل می‌شود. به عنوان مثال سایه‌ زدن‌ها در هنگام داجینگ و برنینگ، بدون قلم نوری، گاهی اوقات باعث خط خطی شدن یا چرک شدن پوست می‌شود. در حالی که وقتی با یک قلم نوری روی عکس کار می‌کنید، احساس می‌کنید که واقعاً در حال محو کردن سایه‌ها هستید و نتیجه کار بسیار بهتر و سریع‌تر حاصل می‌شود.

اما اینکه دقیقاً کجای تصویر را باید محو کنید، دیگر یک مهارت نیست و بیشتر یک ذهنیت درباره چهره است. برای مهارت یافتن در رتوش عکس باید بتوانید واقعاً یک صورت واقعی را رسم کنید. این دیگر ربطی به ابزار ندارد و دقیقاً اصول پایه نقاشی و طراحی را می‌طلبد. باید بتوانید جای چشم‌ها، گونه‌ها، گودی زیر بینی و حتی برجستگی لب‌ها و ابرو‌ها را درک کنید.
اگرچه وقتی طراحی می‌کنید، از یک کاغذ سفید آغاز می‌کنید و رتوش عکس در واقع ادامه یک تصویر کشیده شده است. اما شباهت مهمی که این دو به هم دارند، مربوط به رتوش زیبایی است. زمانی که یاد می‌گیرید چطور با سایه زدن می‌توانید گونه‌های سوژه را برجسته کنید یا مثلاً چطور وجود خط زیر پلک چشم، می‌تواند حالت طبیعی چشم را حفظ کند، یاد می‌گیرید که چطور اشتباهات معمول در رتوش عکس را تکرار نکنید.
شاید یک دوره آموزشی طراحی صورت تنها یک یا دو ماه وقت بگیرد، اما تأثیر و پیشرفت آن را سال‌های سال در رتوش عکس‌هایتان مشاهده خواهید کرد. بنابراین اگر امروز شروع به رتوش عکس صورت کرده‌اید، خوب است که به صورت هم‌زمان در یک کلاس طراحی با مداد هم ثبت نام کنید.

خواندن نورها

خواندن نورها را ترجمه‌ای از Reading Light در نظر گرفته‌ام. این موضوع بخشی از کلاس‌های نوردهی یا همان نورپردازی آتلیه‌ای است که به شما کمک می‌کند شکل صحیح نورها و سایه‌ها را روی چهره افراد درک کنید. حتماً دیده‌اید که در آموزش‌های نورپردازی کلاسیک، چطور استفاده از نورهای مختلف باعث چاق‌تر یا لاغرتر شدن، استخوانی شدن یا تخت شدن، برجسته شدن یا آرام شدن چشم‌ها و تغییران مختلف در اجزای صورت می‌شود.
اگرچه به عنوان یک متخصص رتوش عکس ممکن است هیچ‌وقت نیازی به کار با نورهای استودیویی نداشته باشید، اما اینکه بدانید تأثیر این نورها چگونه است به شما کمک می‌کند تا اشکالات نورپردازی را بهتر برطرف کنید یا تأثیر آن‌ها را روی چهره افراد برجسته‌تر کنید.
شاید فکر کنید لازم است یک کلاس نورپردازی هم بگذرانید. اما این‌طور نیست. خوشبختانه در این زمینه، کار عملی برایتان کاربردی ندارد و نیازی نیست کم و زیاد کردن نورها یا تأثیر ابزارهای شکل دهنده نور را یاد بگیرید. بلکه فقط صرفاً باید با اصول تأثیر نورها روی چهره آشنا شوید که خوشبختانه آموزش‌های تصویری و متنی هم می‌تواند در این زمینه به شما کمک کند. به عنوان مثال می‌توانید با دیدن یک راهنمای نورپردازی مانند این نیز اصول تابش نورها روی چهره را یاد بگیرید.

وقتی این اصول را یاد گرفتید، می‌توانید به راحتی فرق بین نورهای ملایم و نرم و نورهای خشن و تیز، نورهای کمکی و جانبی و نورهای اصلی و کلیدی، نورهای رنگی پس زمینه که روی عکس می‌تابند و حتی سایه‌های مختلفی که هر کدام از آن‌ها ایجاد می‌کنند را درک کنید. به این ترتیب، هنگامی که می خواهید از ماسک‌های روشنایی یا داجینگ و برنینگ استفاده کنید، می‌دانید که کدام سایه‌ها را باید ملایم کنید و به چه نقاطی نباید دست بزنید. من عکس‌های زیادی را در شبکه‌های اجتماعی و وب‌سایت‌های عکاسان مختلف می‌بینم که از همه تکنیک‌های زیبایی پرتره‌ها، مانند کانتورینگ یا استخوانی کردن صورت استفاده کرده‌اند که اصولاً نیازی به این‌همه زحمت نداشته و اتفاقاً گاهی اوقات تأثیر منفی هم روی رتوش عکس صورت گذاشته است.

به عنوان یک ادیتور عکس، شما همواره با یک آتلیه یا عکاس همکاری می‌کنید. بنابراین احتمالاً این فرصت را دارید که از خود این افراد هم درباره نورپردازی‌ها سؤال کنید و راهنمایی بگیرید یا موضوعاتی را یاد گرفته‌اید تکرار و بررسی کنید. حتی می‌توانید گاهی اوقات همین تمرین‌ها را روی سوژه‌های واقعی هم امتحان کنید.
نگاه کردن به نقاشی‌های کلاسیک هم بسیار هم است. ببینید آن‌ها چطور نورهای کلاسیک را به کار گرفته‌اند. تماشای نورپردازی‌های تک نور بهتر می‌تواند به شما کمک کند. تماشای عکس‌های عکاسان حرفه‌ای در اینستاگرام هم می‌تواند شما را با نورپردازی‌ها و تأثیر سایه‌ها آشنا کند. همچنین می‌توانید از نرم‌افزارهای آموزش نورپردازی هم استفاده کنید و سعی کنید با یک نور کار کنید و تأثیر آن را روی مدل چهره‌ای که دارد آزمایش کنید.
حتی اگر نخواهید هیچ‌وقت نورپردازی کنید، این مهارت می‌تواند کیفیت رتوش عکس شما را بسیار بالا ببرد.

یادگیری اصول آرایش چهره

این یکی مهارت ممکن است کمی عجیب به نظر برسد. خصوصاً اگر یک ادیتور آقا هستید. چون اصولاً خانم‌ها به طور طبیعی با آرایش چهره آشنا هستند و می‌توانند کیفیت یک آرایش خوب با یک آرایش بد را تشخیص دهند. اما آقایان معمولاً با این مسئله درگیر نیستند و اغلب اوقات، همه آن‌ها را در قالب “آرایش زیاد یا کم” دسته بندی می‌کنند! شاید این سخت‌ترین بخش برای یادگیری اصول رتوش عکس برای آقایان و ساده‌ترین بخش برای خانم‌ها باشد. چون اگر یک ادیتور آقا باشید، احتمالاً پیدا کردن منابع زنده و مستقیم برای یادگیری آرایش برایتان بسیار مشکل است.

اما خوشبختانه وب‌سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی کار را تا حدودی ساده‌تر کرده‌اند. امروزه کانال‌های مختلفی در اینستاگرام وجود دارند که می‌توانید در آن‌ها اصول آرایش چهره را یاد بگیرید. به عنوان مثال شاید دانستن اینکه چه نوع کرم صورت می‌تواند موجب براق شدن گونه‌ها بشود برای شما کاربردی نداشته باشد، اما مهم است بدانید خط چشم در رتوش زیبایی، تا کجا ادامه پیدا می‌کند یا سایه‌های روی گونه دقیقاً زیر گونه‌ها قرار می‌گیرند!
یکی از بهترین کانال‌های یوتیوب برای یادگیری تکنیک‌های میکاپ، Jordan Liberty است که نه تنها تکنیک‌های آرایشی را توضیح می‌دهد، بلکه از آنجا که خود او یک عکاس است، بسیاری از این نکات را از دید عکاسی و نورپردازی هم تشریح می‌کند و برای یادگیری بسیار ساده‌تر و مفید‌تر است. علاوه بر این کانال‌های Melissa Alatorre و  Linda Hallbergهم بسیار پربازدید هستند و نکات جالبی را آموزش می‌دهند که می‌توانید در بین آموزش‌های رتوش عکس سری هم به آن‌ها بزنید و چیزهای زیادی یاد بگیرید.

اگر هم خانم هستید به راحتی می‌توانید در آرایشگاه‌ها حضور پیدا کنید و از آرایشگرتان بخواهید تا اصول کانتورینگ، حجم‌سازی و لایه‌بندی سایه‌های روی چشم و غیره را برایتان توضیح دهد. بسیاری از آرایشگر‌ها وقتی می‌دانند که شما یک عکاس و ادیتور حرفه‌ای هستید و این اطلاعات را برای پیشرفت در شغل خودتان می‌خواهید، رموز کار خود را با اطمینان بیشتری در اختیارتان قرار می‌دهند. با این تمرین‌ها کیفیت رتوش عکس و مهارت‌های ویرایشی شما به سرعت افزایش پیدا می‌کند.

یادگیری اصول رنگ‌ها

رنگ‌ها یکی از مهم‌ترین پایه‌های هنر‌های تجسمی خصوصاً عکاسی هستند. شما می‌توانید از رنگ‌ها برای تغییر مود یا حس یک عکس استفاده کنید. کنتراست عکس را با همین تغییر رنگ‌ها کاهش یا افزایش دهید یا به عکس‌ها بعد دهید. خصوصاً اینکه این روز‌ها، بخش زیادی از عکس‌های پرتره و عروسی، در فضای باز گرفته می‌شوند و به همین دلیل هم ویرایش رنگ عکس‌های منظره هم به بخشی جدا نشدنی از رتوش عکس پرتره‌ها تبدیل شده‌اند. شاید باور نکنید که این روز‌ها خیلی از بیشترین دغدغه‌های کارآموزان تازه‌کار رتوش عکس و حتی عکاسان حرفه‌ای، اصولاً نه خود رتوش صورت بلکه بخش تصحیح رنگ و افزودن رنگ‌های مدرن به عکس‌ها است. جالب اینجاست که افزودن یا تغییر رنگ عکس‌ها که به Color Grading مشهور است، اصولاً آخرین مرحله رتوش عکس محسوب می‌شوند که پیش از مرحله چاپ و انتشار قرار دارد.

ابزارهای زیادی برای تغییر رنگ‌ عکس ها وجود دارد. از ابزارهای تصحیح رنگ حرفه‌ای در لایتروم و فتوشاپ گرفته تا پلاگین‌های ایجاد رنگ‌های خاص یا شبیه‌سازی رنگ‌های قدیمی در لایتروم که مود یا حس عکس‌ها را شبیه به عکس‌های نوستالژیک قدیمی می‌کند. اما پیش از اینکه همه چیز را به شانس و قضا و قدر بسپارید، بهتر است اصول رنگ‌ها را یاد بگیرید.
یادگیری اصولی رنگ‌ها نیازمند کار با سرویس‌هایی مانند Adobe Color یا Paletton است. اما اگر وقت و حوصله یادگیری پایه‌ای رنگ‌ها را ندارید، پیشنهاد می‌کنم حداقل از برنامه Adobe Capture استفاده کنید. این برنامه سرگرم کننده، می‌تواند رنگ‌شناسی شما را تقویت کند تا با نگاه کردن به عکس‌های مختلف، بتوانید رنگ‌های اصلی آن را حدس بزنید.
حالا کافیست که بتوانید رنگ‌های مختلف در عکس‌هایی که می‌بینید را بازسازی کنید و نوعی مهندسی معکوس رنگ‌ها روی عکس‌های خودتان محسوب می‌شود. با کپی کردن رنگ‌های عکس‌های دیگران، کم کم یاد می‌گیرید تا چطور با خلاقیت خودتان، ترکیب‌های رنگی بهتری را که به سلیقه خودتان نزدیک‌تر است را پیدا کنید.
فراموش نکنید، پیش از اینکه بتوانید کارهای جدیدی را برای خودتان خلق کنید، باید بدانید که دیگران با چه روش‌هایی، کارهای خودشان را انجام می‌دهند. این یکی از سریع ترین روش‌های پیشرفت در رتوش عکس است. برای شروع این ویدئو را تماشا کنید.

یادگیری صبر و افزایش تحمل

این مهم‌ترین و سخت‌ترین مهارتی است که باید یاد بگیرید. شاید بتوان گفت که اصولاً این مهارت، از همه مهارت‌های دیگر مهم‌تر است. زیرا یادگیری همه آن‌ها (و هر مهارت دیگری در زندگی) نیازمند صبر و تحمل و استقامت است. هیچ مهارتی بدون صبر به دست نمی‌آید. اینکه زمانی را برای یادگیری این نکات اختصاص دهید چندان مهم نیست، اینکه در زمان‌های استراحت، بتوانید فکرتان را متمرکز کنید. چیز‌هایی که یاد گرفته‌اید را در ذهن تکرار کنید و خودتان را موظف کنید تا آن‌ها را به کار گیرید و یادگیری را ادامه دهید، تضمین کننده افزایش مهارت‌های شماست.

لازم نیست همواره پشت کامپیوتر بنشینید. بیرون بروید، به مردم، به طبیعت نگاه کنید، فیلم ببینید، سعی کنید تأثیر نور‌های پیاده رو، روی عابرین را تحلیل کنید. موزه بروید، نقاشی‌ها را ببینید، مجلات عکاسی و مد را ورق بزنید، اینستاگرام عکاسان حرفه‌ای را تماشا کنید، رنگ‌های لباس‌های ویترین مغازه‌ها را تحلیل کنید. همه این‌ها کارهایی هستند که می‌توانند به سرعت مهارت شما در رتوش عکس را بالا ببرند. هر چیزی می‌تواند برایتان الهام بخش باشد، حتی زمان‌هایی که با کار فکر نمی‌کنید. لازم نیست برای یادگیری، وقت مشخصی را اختصاص دهید، همه ساعات روز می‌تواند برای شما تمرین و کلاس آموزشی باشد.

مالکوم گلدوِل (Malcolm Gladwell) معتقد است برای اینکه در یک کار “خبره” شوید، 10 هزار ساعت وقت لازم است. این یک زمان حدودی برای یادگیری یک مهارت است. یعنی اگر حدود 3 سال، روزی 8 ساعت، روی کار رتوش عکس تمرکز و تکرار کنید، تبدیل به یک حرفه‌ای تمام عیار می‌شوید. زمان طولانی‌‌ای است؟ نمی‌توانید اینقدر صبر کنید؟
پس احتمالاً برای دستیابی به مهارت‌های دیگر، باید دنبال روش‌های سریع‌تری باشید. هر چند که تصور می‌کنم پیدا کردن روش‌های جایگزین، بدون صبر و تحمل، کمی مشکل خواهد بود.

شما در این باره چه فکر می‌کنید؟ آیا روش های دیگری را می‌شناسید که سریع تر به نتیجه می‌رسند؟ آیا هیچ وقت از روش‌های گفته شده استفاده کرده‌اید؟ در کادر نظرات پایین این مقاله نظرتان را بنویسید و ما را از تجربه‌های خودتان آگاه کنید.

منبع: بلاگ سایت دیج ایمیج

ساخت جلوه رنگ‌های قدیمی در لایتروم

این روزها اینستاگرام پر از عکس‌های عروسی هستند که جلوه و ظاهری شبیه به عکس های قدیمی دارند. در واقع این عکس ها کاملا مدرن و با صحنه‌ها و پس زمینه‌ها و لباس‌های کاملا مدرن و ماروزی گرفته می‌شوند. اما رنگ و نور و ظاهر آنها به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد قدیمی هستند. در واقع این قدیمی کردن عکس های مدرن، یک تناقض عجیب در روند عکس های مدلینگ و عروسی است. از یک طرف این عکس ها جدید و از یک طرف شبیه به عکس های قدیمی هستند.
اینکه چرا همه دوست دارند عکس هایشان را قدیمی کنند، احتمالا به نوستالژی فیلم‌های نگاتیوی برمی‌گردد. این نوستالژی عکس های قدیمی در عکس های غربی بیشتر نمود دارد و خیلی از ویرایشگر‌های عکس، علاقمند هستند تا حال و هوای دهه‌های 50 و 60 و 70 میلادی را در عکس هایشان بگنجانند. اما دلیل استقبال عکاسانی که در کشور خودمان ایران زندگی می‌کنند، از این عکس‌ها، صرفا به دلیل یادآوری خاطرات قدیمی نیست. بخشی از این رویکرد به دلیل الگوبرداری ما از آلبوم‌های مدلینگ غربی است و اتفاقا این کار باعث می‌شود تا عکس هایمان بیشتر مدرن و امروزی به نظر برسند. به همین دلیل هم این مدل عکس‌ها که به عکس های Retro مشهور هستند، این روز‌ها بیشتر به مدرن کردن عکس‌های دیجیتال مشهور هستند.

فعلاً توجهی به دلایل ریشه‌ای جذابیت نوستالوژی نداریم و اینکه آیا این علاقه صحیح یا غیر صحیح است برای ما ملاک نیست. در عوض می‌خواهیم ببینیم که چطور می‌توانیم عکس‌های قدیمی و آنالوگ را در تصاویر دیجیتال خودمان شبیه‌سازی کنیم. این نوع ویرایش را در لایتروم به نام Film Look می‌شناسیم. یعنی ویرایش‌هایی که رنگ و نور عکس دیجیتال طبیعی را شبیه به فیلم‌های آنالوگ قدیمی می‌کند. ادوبی با به روز رسانی‌هایی که اخیراً در   ایجاد کرده است، دستیابی به این جلوه فیلم‌های قدیمی را راحت‌تر کرده است. به عنوان مثال قبلا در وب‌سایت دیج ایمیج، مفصلا درباره گرین و فرق آن با نویز و افزودن گرین به عکس‌های دیجیتال توضیح دادیم. این جلوه و بسیاری موارد دیگر مانند تنظیم کنتراست، رنگ‌ پریدگی یا رنگ‌های مات و Split Toning برای دستیابی به رنگ‌های قدیمی، همگی می‌بایست برای دستیابی به این جلوه رنگ مورد توجه قرار گیرند.
اما پیش از آنکه ببینیم “چطور” باید رنگ‌های قدیمی را بازآفرینی کنیم، باید چند نکته مهم درباره عکس‌های قدیمی یا آنالوگ بدانیم.

عکاسی آنالوگ پر از جلوه‌های گوناگون بود

یک باور اشتباه درباره فیلم‌های نگاتیوی وجود دارد: اینکه مثلاً فلان فیلم، تنها به فلان شکل و شمایل بوده است. خیلی‌ها وقتی درباره یک فیلم یا نگاتیو خاصی از آن زمان‌ها صبحت می‌کنند که انگار، آن فیلم فقط می‌توانسته یک جلوه خاص داشته باشد. در حالی که جلوه فیلم‌های نگاتیوی می‌توانست تحت تأثیر شرایط گوناگون، از خود فیلم و روش نوردهی به آن تا دارو‌های ظهور و کاغذ‌هایی که روی آن‌ها چاپ می‌شد تغییر کند. به همین دلیل هم پریست‌های مختلف لایتروم که برای فیلم‌های قدیمی ساخته می‌شوند، گاهی اوقات با یک نام و مخصوص یک فیلم نگاتیوی، این‌قدر با هم تفاوت دارند. در واقع هر کدام از آن‌ها، جلوه رنگ و نور متفاوتی را دارند و خیلی وقت‌ها اصلاً نمی‌توان آن‌ها را بدون تغییر روی عکس‌های عادی قرار داد. فاکتورهای مختلفی از نگاتیو‌ها باید برای استفاده از پریست‌های لایتروم آن روی یک عکس معمولی تغییر کنند تا به جلوه‌ای دلخواه برسیم.

مثلاً فیلم مربوط به چند سال پیش است، چطور نگهداری شده، نوع دما و مواد شیمیایی که برای ظهور فیلم استفاده شده چه بوده است، مدت زمان ظهور چقدر بوده و نهایتاً اینکه آیا فقط جلوه رنگی خود فیلم را در نظر می‌گیریم یا همین موارد را درباره کاغذی که روی آن چاپ می‌کردیم هم باید در نظر بگیریم و جلوه رنگ قدیمی چاپ شده را لحاظ کنیم؟ همه این موارد را به این علت توضیح دادم که بدانیم، وقتی درباره جلوه یک فیلم قدیمی حرف می‌زنیم، بیشتر از اینکه درباره یک استاندارد یا گزینه‌های خاص صحبت کنیم، باید به خلاقیت و باور ما از آنچه که می‌خواهیم برگردیم و خودمان سعی کنیم چیزی نزدیک به استانداردی را که در ذهن داریم بازآفرینی کنیم.
اما نگران نباشید. قرار نیست این کار آن‌قدرها هم پیچیده باشد. تمام این کار‌ها را می‌توانیم در لایتروم انجام دهیم. تمامی ابزارهای مورد نیاز در اختیارمان هست.

رنگ

رنگ، نقش مهمی را در بازسازی جلوه‌ عکس‌های قدیمی بازی می‌کند و روش‌های دستیابی به این مدل از رنگ‌ها بسیار مختلف است. فیلم‌های قدیمی یا جلوه نوستالوژی فیلم‌های آنالوگ که vintage look نام دارند، در طی دهه‌های گذشته بسیار تغییر کرده‌اند. یکی از سریع‌ترین روش‌های استاندارد برای این کار، ایجاد ته مایه رنگی در بخش‌های تیره و روشن تصویر است. در واقع به جای اینکه یک تنالیته رنگی ثابت را روی همه عکس اضافه کنیم، به بخش‌های تاریک، روشن (و حتی گاهی اوقات به رنگ‌های میانی) به صورت جداگانه، رنگ می‌دهیم.

اما درباره Split Toning قبلاً توضیح دادیم. اصول کار به این ترتیب است که تمامی پیکسل‌های عکس را به دو بخش پیکسل‌های تیره و پیکسل‌های روشن تقسیم کنیم. بعد یک رنگ را به بخش‌های تیره اضافه کنیم و یک رنگ را به بخش‌های روشن.
برای این کار باید پنل Split Toning را باز کنیم. میله بار بالایی برای افزودن رنگ به نورها و بخش‌های روشن یا همان Highlight ها است. زیر آن هم میله بار Saturation شدت رنگی که اضافه می‌کنیم را کنترل می‌کند.
دقیقاً مانند همین دو میله بار را هم در پایین داریم که نوع رنگ و شدت آن را برای بخش‌های تیره کنترل می‌کنند.

در وسط هم گزینه Balance را داریم که تعریف می‌کند از چه نقطه ای قبل‌تر، رنگ‌های تیره و از چه نقطه‌ای به بعد، رنگ‌های روشن آغاز می‌شوند. در واقع تعادل بین این دو بخش را با همین گزینه Balance تعیین می‌کنیم. هرچقدر این میله بار را به سمت چپ بکشیم، تنالیته رنگی بخش‌های تیره غلیظ‌تر و براق‌تر می‌شود و هر چقدر آن را به سمت راست ببریم، رنگ‌های روشن بیشتر بیرون می‌زنند و به چشم می‌آیند.

نهایتاً اینکه اگر هم پیدا کردن رنگ، روی میله بار برایتان مشکل است، می‌توانید روی مستطیل رنگی روبروی هر کدام کلیک کنید و از پالت رنگ باز شده، رنگ مورد نظرتان را انتخاب کنید.
شما می‌توانید هر رنگی را با هر رنگ دیگری ترکیب کنید. به‌هرحال دو رنگ در اختیار دارید و می‌توانید برای هر کدام از آن‌ها فام رنگی (Hue)، غلظت (Saturation) و روشنایی یا Brightness دلخواهتان را تعریف کنید. اما معمولاً پرطرفدارترین دوگانه‌های رنگی، رنگ‌های مکمل هستند. مثلاً نارنجی برای روشنایی‌ها و آبی برای تیرگی‌ها و ترکیب‌هایی مانند این، بسیار پرطرفدار هستند.

نکته مهم اینکه این تغییرات رنگ نباید خیلی شدید باشند. این تغییرات بسیار ملایم و آرام اتفاق می‌افتند، بنابراین در رنگ دادن به عکس، اغراق نکنید.

پروفایل‌های خلاقانه

پروفایل‌های خلاقانه یا Creative Profiles یکی از جالب‌ترین و متنوع‌ترین تنظیمات برای ایجاد رنگ‌های قدیمی و خلاقانه است که در نسخه‌های جدید لایتروم آن‌ها را پیدا می‌کنید. پروفایل‌ها، پیشتر نیز در لایتروم وجود داشتند. اما در نسخه‌های جدید، این امکان را پیدا کردیم که پروفایل‌های دیگر (Third Party) را از جاهای دیگر دریافت و وارد برنامه کنیم یا حتی پروفایل‌های اختصاصی خودمان را بسازیم.

پروفایل‌های لایتروم کاربرد‌های مختلفی دارند. اما یکی از جالب‌ترین کاربردهای آن‌ها، Color Grading یا ساخت عکس‌های مدرن رنگ‌های خاص است که در واقع همان شبیه‌سازی رنگ‌های قدیمی آنالوگ در لایتروم محسوب می‌شود.

جالب‌ترین نکته و در واقع تفاوت اصلی پروفایل‌های لایتروم در برابر پریست‌های این برنامه این است که پروفایل‌ها، بدون اینکه تنظیمات رنگ و نور اصلی را تغییری دهند، روی عکس تأثیر می‌گذارند. در واقع وقتی از یک پروفایل با کنتراست بالا استفاده می‌کنید و دوباره روی پنل Basic بازمی‌گردید، اسلایدر Contrast هیچ تغییری نکرده است و هم‌زمان می‌توانید با همین اسلایدر، دوباره کنتراست را کاهش دهید. این همین نکته‌ای است که کاربرد پروفایل‌ها در برابر پریست‌ها را ترجیح دهیم.

یک نکته مهم دیگر نیز درباره پروفایل‌ها وجود دارد که کمبود آن درباره پریست‌ها به شدت محسوس است. تأثیر پروفایل‌ها را می‌توان مانند فیلتر‌های عادی یا لایه‌های فتوشاپ، به صورت کلی کم یا زیاد کرد. در واقع این ابزارها، دارای یک اسلایدر شدت تأثیر یا چگالی تأثیر هستند که همان‌طور که از نام آن‌ها برمی‌آید، می‌توانید تأثیر کلی فیلتر را روی عکس تغییر دهید.

برای استفاده از پروفایل‌ها، باید در پنل Basic روی آیکون پروفایل (روبروی همین گزینه در بالای پنل) بزنید تا پنل Profile Browser باز شود.

در اینجا می‌توانید از میان انواع پروفایل‌هایی که به صورت استاندارد در داخل خود برنامه وجود دارد، منوی Vintage را باز کنید و پروفایل‌های رنگ و نور قدیمی را ببینید. طبیعتاً با کلیک روی هر کدام، همان جلوه رنگی روی عکس‌هایتان اعمال می‌شود.

کنتراست

برخلاف رنگ‌های قدیمی در لایتروم ، کنتراست عکس‌های قدیمی را تقریباً می‌توان بدون دردسر و کاملاً به سادگی بازسازی کرد. اصولاً عکس‌های قدیمی، در طول زمان رنگ‌پریده می‌شوند. این یکی از خصوصیت‌های مهم عکس‌ها و نگاتیو‌هایی بود که به صورت شیمیایی ظاهر می‌شدند و دقیقاً به همین خاطر هم از کیفیت آن‌ها کاسته می‌شد. به همین دلیل خیلی وقت‌ها سعی می‌کنیم تا سیاهی‌های عکس را از حالت استاندارد خارج کرده و آن‌ها را اصطلاحاً بور یا رنگ پریده کنیم. این کاهش سیاهی عکس‌ها را در تنظیمات Curve هم می‌توان انجام داد.

از آنجا که در پنل Basic یک اسلایدر جداگانه برای کار روی کنتراست عکس‌ها داریم، به راحتی می‌توان با کم کردن کنتراست، سیاهی عکس‌ها را رنگ پریده یا Fade کرد. اما کنترل این اسلایدر چندان ساده نیست و در واقع نمی‌توان تأثیر آن روی قسمت‌های مختلف عکس را به سادگی کنترل کرد. این کاهش کنتراست، به صورت یکنواخت روی همه بخش‌های عکس تأثیر می‌گذارد. این در حالیست که پنل Tone Curve در لایتروم، خیلی بهتر می‌تواند روی کنتراست تأثیر بگذارد و تنظیمات آن دقیق‌تر است.

ساده‌ترین روش برای کاهش کنتراست بخش‌های تیره یا Fade کردن سیاهی‌ها این است که گوشه پایینی سمت چپ منحنی tone Curve را بگیرید و آن را بالا بکشید. این روش، به سرعت سیاهی‌های عکس را رنگ‌پریده و بور می‌کند. اما از آنجا که منحنی Curves به حالت خطی است، بلافاصله رنگ‌های میانی هم روشن‌تر می‌شوند و این چیزیست که نمی‌خواهیم اتفاق بیفتد. چون اصولاً در عکس‌های قدیمی، این رنگ سیاه بود که بور می‌شد و رنگ‌های میانی چندان تغییری نمی‌کردند. به همین خاطر هم دوباره روی منحنی نقاط جدیدی اضافه می‌کنیم (با کلیک کردن روی خود خط) و سعی می‌کنیم نقاط میانی را دوباره سر جای خود برگردانیم.

طبیعتاً این تغییر به نوع عکس و سلیقه خودتان بستگی دارد. یادتان باشد که هیچ استاندارد خاصی برای Fade کردن سیاهی‌ها وجود ندارد و بستگی دارد که یک عکس چقدر قدیمی باشد یا چقدر در معرض تغییرات شیمیایی قرار گرفته است.

Grain

درباره Grain (گِرِین) پیش از این هم توضیحات مفصلی داده‌ایم. اینکه گرین چیست و چرا در عکس‌های قدیمی دیده می‌شود. به طور خلاصه اینکه نه تنها نباید گرین را با نویز اشتباه بگیرید، بلکه در لایتروم، این دانه‌ها را به عنوان یک جلوه یا افکت در نظر می‌گیرند که می‌توانید در صورت تمایل آن را به عکس‌هایتان اضافه کنید.
اصولاً عکس‌های دیجیتال، بدون گرین ثبت می‌شوند و برای دستیابی به جلوه عکس‌های قدیمی می‌توانید این دانه‌ها را به آن‌ها “اضافه” کنید.

هرچقدر فیلم‌ها با حساسیت بالاتر بودند، گرین بیشتری داشتند. به همین علت هم اغلب جلوه‌های رنگ‌های قدیمی سیاه و سفید را با گرین زیاد می‌بینیم. در زیر عکسی را می‌بینیم که با لنز 35mm و فیلم Kodak Tri-X 400 گرفته شده است. به همین دلیل وجود گرین در آن کاملاً مشهود است و حتی در اندازه کوچک هم می‌توانیم این دانه‌های نوستالژیک را ببینیم.

برای افزودن Grain به عکس‌های دیجیتال، باید وارد پنل Effects شوید. گزینه‌های این پنل را قبلاً به طور کامل توضیح دادیم. فقط برای اینکه یک تمرین عملی با آن‌ها داشته باشیم، می‌توانید این مقادیر را که براساس سعی و تجربه برای فیلم‌های مختلف به دست آورده‌ام استفاده کنید:

برای ISO 50-100 (Kodak Ektar 100, Ilford FP4 Plus, Fujichrome Velvia 50)
Amount: 15
Size: 10
Roughness: 10
برای ISO 200-400 (Kodak Tri-X 400, Ilford HP5 Plus)
Amount: 30
Size: 10
Roughness: 10
برای ISO 800-1600 (Fujifilm Superia X-Tra 800, Fujifilm Superia 1600, Kodak Portra 800)
Amount: 45
Size: 40
Roughness: 15
ISO 3200  و بالاتر از آن (Kodak T-Max P3200, Ilford Delta 3200)
Amount: 60
Size: 40
Roughness: 45
لای تروم به صورت پیش‌فرض مقادیر Size و Roughness را به ترتیب روی 25 و 50 قرار می‌دهد. اگر می‌خواهید مقدار گرین بیشتری اضافه کنید، حواستان به این پیش‌فرض‌ها هم باشد. و یک چیز دیگری را هم به یاد داشته باشید: میزان گرین را برحسب حساسیت اصلی دوربین خودتان تعیین کنید. اگر با حساسیت بالا عکس گرفته‌اید، از گرین کم استفاده نکنید. زیرا خود گرین می‌تواند نویز حاصل از حساسیت بالا را مخفی کند.

چرا شبیه‌سازی؟ چرا آنالوگ نه؟

خیلی از ما هنوز هم نوستالوژی و حس عکاسی با فیلم‌های آنالوگ را به یاد داریم. ممکن است فکر کنید “خوب اگر این‌قدر عکس‌های قدیمی را دوست داری، چرا با دوربین آنالوگ عکاسی نمی‌کنی؟!” باید واقعیت را قبول کنیم. اگرچه هنوز هم دوربین‌ها و فیلم‌های آنالوگ در بازار موجود هستند، اما تجربه استفاده از دوربین‌های دیجیتال باعث می‌شود تا دیگر نتوانیم به راحتی با محدودیت‌های آنالوگ کنار بیاییم. حداقل برای خود من که این‌طور بوده است. بسیاری از بهترین کار‌های من در دنیای دیجیتال و با دوربین‌های صفر و یک انجام شده‌اند. به همین دلیل احتمالاً قدیمی کردن عکس‌هایی که با دوربین‌های مدرن گرفته شده‌اند احتمالاً یک پارادوکس عجیب به نظر می‌آید. اما تصور من این است که ما هنوز هم می‌توانیم از امکانات دوربین‌های جدید بهره ببریم و “حال و هوای” عکس‌های قدیمی را احساس کنیم. این یک احساس شخصی نیست و احتمالاً آن‌قدر این حس قوی بوده که ادوبی در نسخه‌های جدید لایتروم از پروفایل‌های قدیمی کردن عکس‌ها رونمایی کرده است. همین اتفاق نشان می‌دهد که این احساس یک حس مشترک در بین عکاسان سرتاسر جهان است. حتی برای کسانی که خود در آن روزگار قدیم عکاسی نکرده‌اند هم این موضوع جذاب و جالب است.
شما درباره این روش‌ چه فکر می‌کنید؟ آیا عکس‌هایتان را قدیمی می‌کنید؟ آیا از این روش‌ها استفاده کرده‌اید یا روش‌های اختصاصی برای خودتان دارید؟
در باکس کامنت‌ها در زیر مقاله می‌توانید تجربه‌های خودتان را در این زمینه با ما در میان بگذارید.

منبع: بلاگ دیج ایمیج

اپیزود 20: مردی که سر خم نکرد

نزدیک به 80 سال از عمر یک عکس می‌گذرد. عکسی که در آن، یک مرد، در میان دریایی از نازی های آلمانی ایستاد و در مقابل رهبر آلمان‌ها یعنی هیتلر، ادای احترام نکرد. در سال 1936، وقتی یک کشتی که تازه ساخته شده بود در بندر هامبورگ آلمان به آب انداخته شد، رهبر آلمان‌ها یعنی هیتلر، در آن مراسم شرکت کرد و تصویری در آنجا ثبت شد که نشان می‌دهد یک نفر از میان ده‌ها هزار آلمانی، با دست‌هایی که بر روی سینه خود گره زده است، ایستاده و با عصبانیت و بدون احترام، در مقابل این رهبر خودنمایی می‌کند. این تصویر سال‌ها بعد به عنوان نماد مقاومت در برابر نازی‌ها شناخته شد و مردی که در آن تصویر مشخص بود، August Landmesser نام دارد. در این پادکست، داستان August را می‌شنویم. آنچه که بود و آنچه که شد.
روایتی منحصر بفرد از امیر یاری درباره یکی از ماندگارترین عکس‌های تاریخ

august

irma

ingrid

اطلاعات بیشتر درباره قوانین نورنبرگ و Irma Eckler و August Landmesser

کتاب “خانواده‌ای که با Rassenschande از هم پاشید“ در وب‌سایت آمازون

منبع: پادکست دیج ایمیج

فلاش TTL در برابر فلاش دستی. کدام بهتر است؟

فلاش را به صورت دستی بزنیم یا از TTL استفاده کنیم؟ این یکی از تکراری‌ترین سوال‌هایی است که وقتی درباره نورپردازی مصنوعی یا در واقع نوردهی با فلاش صحبت می‌شود، پی‌درپی پرسیده می‌شود. کدامیک را باید انتخاب کرد؟ حرفه‌ای‌ها از کدام روش استفاده می‌کنند؟ کافیست سری به کلاس‌های عکاسی بزنید یا پای صحبت عکاسان حرفه‌ای بنشینید تا ببینید که چقدر اختلاف نظر بین افراد حرفه‌ای است. یک نفر درباره شرایط عکاسی توضیح می‌دهد و می‌گوید که عکاسی عروسی باید با فلاش TTL انجام شود و عکاسی مدلینگ با فلاش Manual. یک نفر می‌گوید وقتی با فلاش TTL کار می‌کنیم، از آنجا که نورسنجی فلاش دست ما نیست، باید حتماً با دوربین‌های نیکون استفاده شود. چون تعداد حسگر‌های نورسنجی در نیکون‌ها بیشتر از کانن‌ها است. برخی می‌گویند که فلاش‌های TTL اصولاً برای حالت‌های خودکار است و وقتی دوربین روی حالت Manual است، باید فلاش هم Manual باشد. جالب اینجاست که همه آن‌ها هم عکاسان خوبی هستند و اتفاقاً بسیار هم در زمینه نوردهی با فلاش مهارت دارند. اما چرا این‌قدر نظرات مختلف درباره مقایسه TTL با Manual یا دستی می‌بینیم؟ شاید بخشی از این تفاوت سلیقه، به روش‌های گوناگون دستیابی به یک نورپردازی صحیح بازگردد. بخشی از این تفاوت، نه به کیفیت نور خروجی و نورپردازی، بلکه به سرعت عمل و نحوه کاربرد فلاش‌ها بازمی‌گردد. در این مقاله می‌خواهیم این دو روش را با هم مقایسه کرده و مزیت‌ها و معایب هر کدام را بررسی کنیم تا ببینیم کدامیک از آن‌ها برای روش و سلیقه کاری ما مناسب‌تر است.

مهم‌ترین تفاوت این دو روش، به نحوه محاسبه نور خروجی و پایداری آن‌ها روی این مقدار بازمی‌گردد. وقتی از فلاش دستی استفاده می‌کنیم مقدار نوری که فلاش می‌تابد، در هر عکسی که می‌گیریم و با هر مقدار نوری که می‌تابیم، همچنان ثابت است. مثلاً اگر به فلاش می‌گوییم که با 25 درصد از قدرت کامل خودش بتابد، این تابش در تمامی عکس‌ها یکسان است و فقط این ما هستیم که با باز و بسته کردن دهانه دیافراگم یا تغییر مقدار حساسیت دوربین، نور آن را کنترل می‌کنیم. اما وقتی فلاش را روی TTL قرار می‌دهیم، هر بار که نور می‌تابد، ممکن است با تابش قبلی متفاوت باشد. در واقع فلاش TTL هر بار، قبل از تابش نور اصلی و پیش از زمانی که دهانه شاتر باز شود، یک نور خیلی سریع و ضعیف می‌تابد تا مقدار صحیح را تشخیص دهد. این تابش سریع، آن را با فلاش‌های عادی متفاوت می‌کند و معمولاً نمی‌توانید فلاش‌های TTL را با فلاش‌های عادی که بدون TTL هستند هماهنگ کنید. به همین دلیل هم وقتی فلاش‌های اکسترنال را با فلاش‌های آتلیه‌ای هماهنگ می‌کنیم، احساس می‌کنیم که فلاش‌های آتلیه‌ای اصلاً کار نکرده‌اند. در واقع این مشکل به این خاطر است که فلاش‌های آتلیه‌ای با همان تابش نور اول، فلاش زده‌اند و دیگر هنگام فلاش اصلی، نوری تابیده نمی‌شود.

اما کدامیک از این دو روز بهتر است؟ هر کدام از آن‌ها مزیت‌ها و معایب خودشان را دارند. مهم این است که در چه موقعیت و شرایطی عکس می‌گیرید. بهترین روش این است که هر دوی آن‌ها را به خوبی یاد بگیرید و در هر دو، تجربه پیدا کنید و نهایتاً اینکه هر زمان، روش مورد نیاز همان زمان را انتخاب کنیم.

فلاش به روش Manual یا دستی

روش دستی را روش “تنظیم کن، فراموش کن” هم می‌نامند. این روش برای وقت‌هایی خیلی خوب است که دقیقاً می‌دانید چه مقدار نور لازم دارید و مقدار نورتان هم چندان تغییری نمی کند. مثلاً این روش، به عنوان روش استاندارد و مورد استفاده در استودیو‌ها و آتلیه‌های عکاسی شناخته می‌شود. در این شرایط، سوژه ما ثابت است، نور محیط ثابت است، تنظیمات دوربین هم ثابت است و طبیعتاً شدت تابش نور هم می‌تواند ثابت باشد. دلیلی ندارد برای هر بار ثبت عکس، نوردهی جدیدی انجام دهیم یا از دوربین بخواهیم مقدار تابش جدید را برایمان حدس بزند. می‌توانید بارها و بارها، با یک تنظیمات ثابت، عکس بگیریم. کافیست تنظیمات دوربین را ثابت نگه داریم و هر چقدر می‌خواهیم عکس بگیریم (در واقع تا زمانی که دیافراگم دوربین را کم و زیاد نکنیم).
اما اشکال استفاده از فلاش دستی این است که هر بار باید حدس بزنید که مقدار نور باید چقدر باشد. معمولاً زمانی که سرعت عمل بالا نیاز دارید، حتی عکاسان حرفه‌ای هم ممکن است کمی با این موضوع درگیر شوند و چند باز شاتر بزنند تا بفهمند که این مقدار نور برای این زاویه و کار مناسب است یا نه. من گفتم معمولاً، چون طبیعتاً اگر بارها و بارها تمرین کرده باشید و شرایط مختلف نور و قدرت فلاش و مقدار نوردهی با یک تنظیمات خاص، دستتان آمده باشد، احتمالاً تعداد شات‌های آزمایشی، برایتان خیلی کمتر خواهد شد. اما در هر حال پروسه یادگیری و تخمین زدن مقدار تابش نور فلاش و نوردهی عکس، روند یادگیری نسبتاً طولانی‌ای دارد و به راحتی ممکن نیست.

نکته دوم اینکه حتی زمان‌هایی که مقدار نوردهی فلاش را درست حدس می‌زنید، سرعت تغییرات افت نور بر اساس فاصله هم فاکتور دیگری است که می‌تواند محاسبات شما را به هم بریزد. می‌دانیم که شدت افت نور بر اساس فاصله، یک رابطه خطی نیست و فرمول پیچیده‌تری دارد. در واقع درباره افت نور قانونی به نام مربع معکوس داریم که توضیح ساده آن این است که شدت افت نور، بسیار سریع‌تر از تغییر فاصله منبع نور با سوژه است. مثلاً وقتی فاصله سوژه با فلاش 1 متر است و فلاش با قدرت 100 می‌تابد، اگر فاصله دو متر بشود، قدرت فلاش برای همان تابش قبلی، دو برابر یا 200 نمی‌شود و باید مثلاً با قدرت 400 بتابد. این پیچیدگی محاسبه افت نور، باعث می‌شود تا وقتی سوژه شما در حال حرکت است، تنظیم نور فلاش دستی بسیار سخت شود. فرض کنید می‌خواهید از یک عروس و داماد که در حال ورود به سال عروسی هستند و شما می‌خواهید پشت سر هم از آن‌ها عکس بگیرید. حالا اگر بخواهید فلاش دستی استفاده کنید، باید به طور مداوم قانون مربع معکوس را محاسبه کرده و پشت سر هم شدت نور را تغییر دهید. این موضوع وقتی بغرنج‌تر می‌شود که فلاش در ورودی سالن قرار دارد و شما با یک لنز 70-200mm از فاصله‌ای دورتر در حال عکاسی هستید. طبیعتاً نمی‌خواهید برای هر بار فلاش زدن، به سمت فلاش بدوید و آن را تغییر دهید یا از فاصله دور به دستیارتان توضیح دهید که نتیجه محاسبات ذهنی‌تان چقدر بوده است؟! و صد البته نمی خواهید هر بار با زدن فلاش و تغییر مکان سوژه‌ها هم، دیافراگم دوربین را تغییر دهید تا به نوردهی مناسب برسید؟!

فلاش TTL

دقیقاً همان‌جایی که فلاش دستی می‌تواند موجب دردسر شود، فلاش‌های TTL هستند که به کمک ما می‌آیند. فلاش‌ها در حالت TTL، قبل از اینکه به طور بتابند، یک نور بسیار ضعیف می‌تابانند و به این ترتیب می‌توانند بفهمند که سوژه دقیقاً در چه فاصله‌ای از دوربین قرار دارد. ضمن اینکه فلاش‌های TTL مدرن، می‌توانند با استفاده از اطلاعات خود دوربین و لنز هم بفهمند که دقیقاً روی چه سوژه‌ای فوکوس کرده‌اید و این سوژه هم اکنون در چه فاصله‌ای است (حتی اگر سوژه حرکت کند). علاوه بر این اطلاعات دیگری مانند بسته یا باز بودن کادر دوربین هم از طریق فلاش‌های TTL درک و در تابش نور محاسبه می‌شود. به همین دلیل است که وقتی با یک فلاش TTL کار می‌کنید، گزینه‌ای برای تشخیص فاصله کانونی هم روی آن می‌بینید که می‌تواند به صورت خودکار یا دستی تنظیم شود. وقتی این گزینه روی حالت خودکار قرار دارد، با زوم کردن روی سوژه، لامپ تابشی فلاش هم در داخل بدنه حرکت می‌کند تا شعاع تابش نور را بازتر یا بسته‌تر کند. یا مثلاً وقتی فلاش را رو به سقف می‌تابانید (برای فلاش‌های بازتابی یا انعکاسی) دوربین می‌تواند این اطلاعات را به فلاش بدهد تا دیگر روی سوژه خاصی زوم نکند و از واید‌ترین حالت خودش برای تابش نور استفاده کند.

همچنین گاهی اوقات ما در داخل یک فضای بسته، از دیوار‌ها برای بازتاب و نرم کردن نور استفاده می‌کنیم. در چنین صورتی، وقتی جای خود را تغییر می‌دهیم، دیگر نیازی نداریم تا فاصله خود تا دیوار را حساب کنیم و نگران کم و زیاد شدن شدت نور باشیم. چون به‌هرحال خود فلاش با TTL، می‌تواند این تغییر فاصله را جبران کند و همواره نوری یکسان را به سوژه بتاباند.

اما اشکال TTL اینجاست که همانند خیلی از تکنولوژی های دیگر، کامل و بی‌نقص نیست. نباید فراموش کنیم که TTL هرچقدر هم پیشرفته باشد، باز هم یک تکنولوژی است. هر چقدر هم هوشمند باشد، باز هم ماشینی است. هر چقدر بتواند خوب تحلیل کند، باز هم درک نمی‌کند. TTL نمی‌تواند فرق بین یک شخصی که لباس سفیدی را بر تن کرده، با فردی که واقعاً پوست روشنی دارد تشخیص دهد. به همین دلیل هم بازتاب روشن نور از روی یک شخص، می‌تواند به راحتی به این حالت تعبیر شود که نور زیادی روی او تابیده و به همین دلیل هم احتمالاً نور فلاش را کاهش می‌دهد. یا به همین شکل، وقتی از یک سوژه با لباس‌های تیره، در زمینه‌ای تاریک عکاسی می‌کنید، احتمالاً میزان نور تابیده شده خیلی بیشتر از مقدار مورد نیاز خواهد بود و سوژه را پر نور می‌کند.
دقیقاً به همین دلایلی که گفته شد، حتی زمانی که می‌دانید نور روز کاملاً عالی است، باز هم ممکن است یک تغییر کوچک در کادربندی عکس، شدت نور فلاش را تغییر دهد.

خوب پس بالاخره کدامیک بهتر هستند؟

اگر قرار است عکاسی عروسی یا عکاسی سر صحنه انجام بدهیم، بدون شک هیچ چیزی نمی‌تواند با یک فلاش TTL قدرتمند رقابت کند. اینکه می‌گویم قدرتمند، منظورم دقیقاً استفاده از فلاش‌های استودیویی TTL است که قدرت کافی برای نوردهی در فضای خارجی را هم داشته باشد. چون برخی از فلاش‌های اکسترنال روی دوربینی هم هستند که تکنولوژی TTL را دارند، اما به دلیل ضعیف بودن ساختار یا کم بودن قدرتشان، نمی‌توانند در مدت زمان طولانی زیر نور شدید آفتاب کار کنند و ممکن است این کار باعث آسیب به فلاش شود. البته حتی اگر با فلاش‌های TTL هم نوردهی کنید، باز هم احتمالاً لازم است بعداً در فتوشاپ، دستی به عکس‌ها بکشید و کمی آن‌ها را ویرایش کنید. اما استفاده از این فلاش ها به شما امکان می‌دهد تا ذهنتان را از نوردهی آزاد کرده و همه تمرکزتان را روی کادربندی و سوژه قرار دهید و با خیال راحت‌تری عکاسی کنید.
اما اگر باز هم همین عکاسی سر صحنه انجام می‌دهید، اما سوژه و فاصله نور با آن ثابت هستند (مثلاً عکاسی از سفره عقد با نور بازتابی از سمت سقف)، نیازی به فلاش TTL ندارید و می‌توانید نور فلاش را به صورت دستی روی مقدار مورد نیاز تنظیم کرده و پشت سر هم فلاش بزنید.

اما اگر عکاسی پرتره می‌کنید، فکر می‌کنم فلاش دستی بیشتر برایتان کاربرد داشته باشد. چون در این حالت، معمولاً سوژه شما کاملاً ثابت است و خودتان هم دقیقاً در زاویه مشخص عکاسی می‌کنید. به این ترتیب دیگر لازم نیست با هر بار تغییر زاویه نگران افت یا افزایش نور باشید. کافیست شدت نور را دقیقاً تنظیم کنید و بعد دیگر آن را فراموش کنید و به کادربندی بپردازید.
در حالی که وقتی با TTL کار می‌کنید با هر بار تغییر زاویه یا تغییر کادر، ممکن است نور متفاوتی داشته باشید و کار را در مرحله ویرایش عکس با لایتروم یا فتوشاپ برایتان سخت‌تر می‌کند.

نوردهی دستی و TTL همراه با هم

فلاش‌های TTL معمولاً شدت تابش خود را نشان نمی‌دهند. اما برخی از مدل‌ها هستند که وقتی آن‌ها را روی TTL می‌گذارید، نور را به صورت خودکار تشخیص داده و می‌تاباند. با این روش، نوردهی نسبی را متناسب با سوژه مورد نظر پیدا می‌کنید و بعد نوردهی را روی حالت دستی قرار می‌دهید و فلاش مقدار نور قبلی را حفظ می‌کند. به این ترتیب، دیگر نیازی به حدس و گمان ندارید. خصوصاً زمانی که با بیشتر از یک شاخه نور کار می‌کنید، این روش، خیلی سریع می‌تواند شما را به نتیجه نهایی برساند. یعنی دیگر حدس و گمان و تخمین برای چند فلاش نیاز نیست. کافیست یکبار، با TTL فلاش بزنید و بعد بلافاصله، همه فلاش ها (یا همان یک فلاش) را روی حالت دستی ببرید تا دوربین با همان تنظیمات فلاش به کار خودش ادامه دهد. همچنین می‌توانید وقتی فلاش‌ها را روی حالت دستی بردید، مقادیر هر فلاش را هم با دقت بیشتر کم و زیاد و تنظیم کنید.
این روش فوق‌العاده است. وقتی نمی دانید چه تنظیمی را استفاده کنید: 1) روی حالت TTL فلاش بزنید. 2) روی حالت دستی بروید. 3) عکاسی را ادامه دهید

خلاصه

نه فلاش TTL بهتر از فلاش دستی است و نه برعکس آن. این‌ها صرفاً یک ابزار هستند تا در موقعیتی که در آن قرار دارید، با سریع‌ترین روش به بهترین نتیجه برسید. بنابراین وقتی کسی درباره انتخاب بین TTL و دستی می‌پرسد، می‌دانیم که دیگر پاسخ به این سؤال می‌تواند چقدر ساده و در عین حال پیچیده باشد. در واقع پاسخ به تجربه کاربری شما و نیاز شخصی که درباره آن پرسیده است برمی‌گردد و صد البته به موقعیتی که هر کدام در آن کار می‌کنید. اگرچه حالت فلاش دستی تقریباً همه جا کاربرد دارد، اما مهم‌ترین دلیل برای انتخاب TTL، سرعت عمل آن است. بنابراین وقتی از هر دو روش استفاده کرده باشید، خیلی سریع می‌توانید در موقعیت مورد نیاز، انتخاب بهتری انجام دهید.

حالا بگویید طرفدار کدام مورد هستید؟ TTL یا دستی؟ یا شاید شما هم مثل من، طرفدار هیچ‌کدام نیستید! می‌توانید درباره نظرات و تجربیات خودتان در این رابطه در کادر نظرات زیر مقاله توضیح دهید.

منبع: بلاگ دیج ایمیج

بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین چقدر است؟

دوربین‌های جدید می‌توانند با حساسیت‌های مختلف عکس بگیرند. خصوصا دوربین‌های فول‌فریم که این روز‌ها خیلی بیشتر از قبل هم مورد توجه قرار گرفته‌اند می‌توانند با ISOهای بالا (معمولاً بالاتر از ISO 3200) هم عکس‌های باکیفیتی بگیرند که نویز نسبتاً قابل قبولی دارند و برخلاف گذشته، می‌توان عکس‌های آن‌ها را نه تنها برای وب، بلکه برای چاپ نیز استفاده کرد. البته شکی نیست که در همه دوربین‌ها، هر چقدر که حساسیت را بالاتر می‌بریم، مقدار نویز هم افزایش پیدا می‌کند. اما مقدار حساسیت مورد قبول دوربین شما چقدر است؟ بالاخره یک جایی، یک عددی هست که وقتی حساسیت دوربینتان را بالاتر از آن می‌برید، نویز آن‌قدر زیاد می‌شود که دیگر قابل قبول نیست و نمی‌توانید مثلاً برای چاپ یا برای وب از آن استفاده کنید. این مقدار چقدر است؟ تا چه میزان می‌توان حساسیت دوربین را افزایش داد؟

سال‌ها پیش، حساسیت فیلم‌های نگاتیوی یا آنالوگ را ASA می‌نامیدند (این عبارت اِی‌اس‌اِی یا در ایران “آسا” خوانده می‌شد). هر وقت عکاسان می‌خواستند در محیط‌های تاریک عکاسی کنند، از فیلم‌هایی با ASA بالا استفاده می‌کردند. این فیلم‌ها در بازار، معمولاً با اعداد 100 (که همان مقدار عادی بود)، 200، 400 و 800 موجود بودند. اما دستکم در ایران، به سختی می‌توانستیم فیلم‌های ASA 800 را پیدا کنیم و اگر یک عکاس قصد داشت تا با این فیلم کار کند، باید از ماه‌ها قبل به یک نفر که سفارش می‌داد تا از خارج از ایران برایش خریداری و ارسال کند. دلیل این کمبود، فقط مصرف کمتر این فیلم‌ها نبود. به‌هرحال اصولاً فیلم‌های بالاتر از ASA 200 کم کاربرد بودند و استفاده خاص داشتند. این کمبود بیشتر به این خاطر بود که میزان گرین (تفاوت بین نویز و گرین را در اینجا بخوانید) فیلم‌های نگاتیوی ASA 800 آن‌قدر زیاد بود که عملاً استفاده عمومی از آن را محدود می‌کرد. خصوصا اینکه در آن دوران، فیلم‌های عکاسی اغلب به چاپ منتهی می‌شدند و نتیجه استفاده از ASA 800 حتی روی چاپ‌های کوچک هم غیر قابل قبول بود.

واژه ASA دیگر تقریباً منسوخ شده و به جز عکاسان قدیمی، دیگر کسی آن را به خاطر ندارد. این روز‌ها واژه ISO تقریباً همان کاربرد را برای ما دارد و تقریباً مشابه همان اتفاق برای حساسیت‌های بالا در دوربین‌ها هم دیده می‌شود. اما نکته مهم‌تر این است که دیگر فیلم‌ها نیستند که سقف حساسیت را برای ما تعیین می‌کند و همه چیز بسته به دوربین و حسگر و پردازشگر آن است. اما تغییر بسیار مهم‌تر و جالب تر این است که دیگر لازم نیست یک فیلم کامل را به استفاده از یک حساسیت اختصاص دهیم. اکنون می‌توانیم برای هر عکس، یک حساسیت مستقل انتخاب کنیم و این قابلیت آن‌قدر برای ما کاربردی است که عملاً نورپردازی در دوربین‌های مدرن، به جای دو فاکتور (سرعت شاتر و دیافراگم لنز) تحت تأثیر سه فاکتور (همراه با حساسیت) در نظر گرفته می‌شود.

اما در این میان یک واقعیت همچنان ثابت باقی مانده است. چه دوربین کوچک و کامپکت داشته باشید، چه دوربین‌های بدون آینه مدرن یا حتی DSLRهای فول فریم، باز هم با افزایش حساسیت، نویز عکس‌ها بیشتر می‌شود. این روز‌ها در دوربین‌های پرچم‌دار جدید، حساسیت‌هایی را می‌بینیم که به طرز شگفت‌آوری بالا هستند. آن زمان که فیلم‌های ASA 800 یا ASA 1600 تقریباً شبیه به یک کالای نایاب (و البته تقریباً بی‌مصرف) بود، کسی فکر نمی‌کرد به این زودی دوربین‌هایی وارد بازار شوند که ISO 1600 آن‌ها، بتواند بدون مشکل چاپ شود و مشاهده نویز در عکس‌های آن‌ها، به مقادیر بسیار بالاتر از این حساسیت برسد.
البته اصولاً شرکت‌های دوربین سازی، درباره حداکثر حساسیت دوربین‌های خودشان کمی با اغراق توضیح می‌دهند و در مشخصات آن‌ها می‌بینیم که حداکثر حساسیت آن‌ها می‌تواند به ISO 102400، ISO 409600 یا شاید بیشتر هم برسد. اما معمولاً درباره مقدار نویزی که در این حساسیت‌ها پدیدار می‌شوند حرفی نمی‌زنند. اما بیایید با هم صادق باشیم. چند بار با حساسیت بالاتر از ISO 25600 عکاسی کرده‌اید؟ آیا مقدار نویز در این حساسیت، روی کیفیت و خروجی‌ کار آن‌قدر تأثیر می‌گذارد که آن را نادیده می‌گیرید یا هنوز برایتان کاربرد دارد؟

اینکه نویز عکس‌ها چقدر می‌تواند روی کیفیت کار تأثیر بگذارد، کاملاً به کاربرد و سلیقه ما بستگی دارد. گاهی اوقات نویز می‌توان یک جلوه بسیار جالب و زیبا باشد. اول از همه باید به این نکته اشاره کنیم که اگر قرار است عکس‌ها را روی اینترنت منتشر کنیم (که اغلب هم می‌کنیم)، نویزی که در عکس‌های می‌بینیم، بسیار بیشتر از چیزی که بعداً در حالت منتشر شده به نظر می‌رسد خواهد بود. طبیعتاً وقتی یک عکس را روی کامپیوترتان با بزرگنمایی 100% تماشا می‌کنید، نویز آن خیلی بیشتر از زمانی است که با بزرگنمایی یک دهم برابر آن، روی اینستاگرام یا فیس‌بوک می‌بینید. البته در اینجا، کیفیت نمایشگری که با آن عکس‌ها را می‌بینید (هم کامپیوتر و هم موبایل) نیز مهم است. همچنین فاصله‌ای که از آن به تصویر نگاه می‌کنید هم به همین شکل مؤثر است. جالب اینجاست که یکی از دلایلی که ممکن است نویز‌ها (در مقایسه حساسیت مشابه) نسبت به قدیم‌ترها خیلی بیشتر دیده شوند، این است که برخلاف سال‌های دور که تنها مدیا برای نمایش عکس‌ها چاپ بود، امروزه اغلب اوقات عکس‌ها را روی یک صفحه نمایش می‌بینیم که فاصله زیادی با ما ندارد. بیشتر مواقع، عکس‌ها از فاصله‌ای کمتر از نیم متر دیده می‌شوند (روی کامپیوتر یا موبایل) و کمتر پیش می‌آید آن‌ها را روی یک تابلوی بزرگ در فاصله چند متری نگاه کنیم. بنابراین، میزان نویز قابل قبول برای عکس‌ها می‌تواند تحت تأثیر فاصله نمایش آن نیز باشد. و نهایتاً اینکه یک عامل دیگر را هم نباید فراموش کنیم. هر کسی، طرز نگاه و دقت خودش را در تشخیص نویز دارد. ممکن است نویزی که به چشم یک عکاس عاشق تکنولوژی می‌رسد، اصلاً برای یک عکاس هنری که بیشتر به فرم و کادر اهمیت می‌دهد مهم نباشد یا نویزی که یک عکاس پرتره به آن حساسیت دارد، برای یک عکاس منظره چندان به چشم نیاید.

خیلی از عکاسانی که در کلاس‌های عکاسی نجوم یا عکاسی در شب شرکت می‌کنند، همواره این دغدغه را دارند که آیا دوربینشان می‌تواند مقدار حساسیتی را که در طی دوره آموزشی به آن‌ها آموزش داده شده است داشته باشد یا نه؟ مثلاً گاهی اوقات مدرس دوره عکاسی، از یک دوربین فول‌فریم با حساسیت ISO 25600 عکاسی کرده است و دوربینی که یک دانشجو در دست دارد، نهایتاً می‌تواند تا ISO 6400 بالا برود. ضمن اینکه این بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین او هم آن‌قدرها کاربرد ندارد و نویز آن آنقدر شدید است که نمی‌تواند به راحتی روی جزئیات عکس کار کند.

خیلی از عکاسان، حتی سعی نمی کنند حساسیت دوربینشان را بالاتر از ISO 1600 ببرند و این دقیقاً به همان ساختار ذهنی و الگو‌های قدیمی ASA 1600 برمی‌گردد (چون نگاتیو‌های بالاتر از آن وجود نداشت). همچنین خیلی از عکاسان حتی جرئت نمی کنند از قابلیت حساسیت خودکار دوربین یا Auto ISO استفاده کنند تا مبادا، دوربینشان، حساسیت را خیلی بالا ببرد. به همین علت در کلاس‌های عکاسی، از اینکه دوربینشان می‌تواند با یک تصحیح و کاهش نویز ساده در لایتروم، عکس‌هایی با حساسیت‌های آن‌قدر بالا بگیرد  و تا بدان حد زیبا و کاربردی باشد، شگفت‌زده می‌شوند.

همچنین جالب است بدانید که تقریباً در همه دوربین‌ها، می‌توانید هنگام استفاده از حساسیت خودکار، یک سقف حداکثر حساسیت هم برای آن تعریف کنید تا اطمینان داشته باشید که در حالت انتخاب خودکار حساسیت، دوربینتان از آن میزان بالاتر نخواهد رفت. اما این حداکثر حساسیت دقیقاً چقدر است؟

یک روش ساده برای تشخیص بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین وجود دارد: دوربین را در یک محیط کم نور، روی یک سه پایه قرار دهید و از یک سوژه ثابت با حساسیت‌های مختلف عکس بگیرید. یعنی اولین عکس را با حساسیت ISO 100 بگیرید و در هر عکس، حساسیت را یک استاپ بالاتر ببرید. دقت داشته باشید که دوربین باید روی یک حالت نوردهی خودکار قرار داشته باشد (مانند A/S/P) یا اینکه هر بار با بالا بردن حساسیت، سرعت شاتر را هم افزایش دهید که نور دریافتی بیشتر را جبران کند.
همه مشخصات دیگر را دقیقاً مشابه حالت عادی عکاسی‌تان نگه دارید. مثلاً اگر عادت دارید با فایل خام عکاسی کنید، اینجا هم فقط فایل خام را انتخاب کنید یا اگر با JPEG عکس می‌گیرید، حتماً مطمئن شوید که قابلیت کاهش نویز دوربینتان روی چه میزان قرار دارد یا ترجیحاً آن را خاموش کنید و عکس‌ها را بدون قابلیت کاهش نویز بگیرید. در تصویر زیر می‌بینید که من عکس‌ها را با دوربین Canon EOS 5D Mark IV گرفته‌ام. در اینجا دیافراگم ثابت مانده است تا عمق میدان عکس‌ها روی نمایش نویز تأثیری نگذارد و تغییر نوردهی فقط با سرعت شاتر جبران شده است. ضمناً دو حساسیت ISO 100 و 200 را هم نادیده گرفتم، چون روی این دوربین، دلیلی برای مقایسه آن‌ها وجود ندارد.

بعد از اینکه عکس‌ها را گرفتید، می‌توانید آن‌ها را در یک برنامه مدیریت عکس حرفه‌ای مانند لایتروم باز کنید. بهتر است از برنامه‌هایی استفاده کنید که به شما اجازه بدهند عکس‌ها را به صورت پهلو به پهلو (Side by Side) و در بزرگنمایی‌های مختلف نمایش دهند. به این ترتیب راحت‌تر و دقیق‌تر می‌توانید آن‌ها را با هم مقایسه کنید. عکس‌ها را در حالت Full Screen و بزرگنمایی 100% ببینید و بعد برای دقت بیشتر، انتخاب‌های نهایی را هم روی بزرگنمایی‌های 150%  و 200% هم مقایسه کنید.

حساسیت را کنار بگذارید و سعی کنید به شکلی واقع‌بینانه درباره بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین که ممکن است برایتان کاربرد داشته باشد تصمیم بگیرید. این کار را یک بار بیشتر انجام نمی‌دهید و وقتی حداکثر حساسیت قابل قبول دوربینتان را پیدا کردید، کافیست در منوی دوربین، گزینه Maximum ISO را در بخش Auto ISO پیدا کنید و این مقدار را انتخاب کنید.

مثلاً در عکس بالا، مقدار بزرگنمایی عکس‌ها روی 200% است. در این حساسیت، بالاترین مقداری که برای من قابل قبول است (بدون ویرایش نرم‌افزاری و کاهش نویز در لایتروم) ISO 25600 است. چون من معمولاً عکس‌هایم را چاپ می‌کنم و خروجی عکس‌ها در بالاترین کیفیت برایم مهم است.

عکس زیری دقیقاً همین آزمایش، اما با دوربین Canon 7D Mark II است.جدای از پردازش نویز ضعیف‌تر در این دوربین که چندان هم دور از ذهن نبود، بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین ، تقریباً زیر ISO 12800 است.این مقداری است که باید انتخاب کنید.

می‌توانید این آزمایش را با شرایط مختلف تکرار کنید. مثلاً می‌توانید با روش‌های کاهش نویز نرم‌افزاری، همه آن‌ها را نویزگیری کنید و بعد با هم مقایسه کنید. به این ترتیب احتمالاً درک بهتری از خروجی کار پس از ویرایش پیدا می‌کنید. یا می‌توانید برش از بزرگنمایی 100% عکس‌ها را روی یک صفحه کنار هم بچینید و فایل آن را به صورت پردازش نشده، برای لابراتواری که کار چاپ عکس‌هایتان را انجام می‌دهد بفرستید. بهتر است عکس‌ها را در اندازه‌ای چاپ کنید که بدون اینکه کوچک‌تر شوند، چاپ شوند. مثلاً اندازه‌ای مانند 30×40 سانتی‌متر یا نزدیک به این.

فراموش نکنید، پیدا کردن بالاترین حساسیت قابل قبول برای شما کاملاً شخصی است. اصلاً به بررسی‌ها و نقد‌هایی که به صورت آنلاین یا در نشریات منتشر می‌شوند و درباره کیفیت و حساسیت فوق‌العاده دوربین‌ها توضیح می‌دهند اکتفا نکنید. نویسندگان مقالات، همواره خروجی نویز دوربین‌ها را با مدل‌های قبلی و رقبای موجود در بازار مقایسه می‌کنند و این ممکن است مشابه یا متفاوت با دیدگاه شما باشد. چند ساعت وقت بگذارید و یک بار برای همیشه درباره بالاترین حساسیت قابل قبول دوربین تان تصمیم گیری کنید.

اگر این کار را انجام دادید، در بخش نظرات درباره نحوه آزمایش، حساسیت انتخاب شده و مدل دوربینتان توضیح دهید تا واقعیت را درباره این دوربین‌ها بهتر درک کنیم.

منبع: بلاگ دیج ایمیج